บทที่ 430

ทัง โรลชูว รู้สึกเศร้าในใจ เธอยกมือขึ้นแล้วลูบหลังเพื่อนเธอ และพูดเบา ๆ ว่า "อันยี แกไม่จำเป็นต้องขอโทษฉัน แม้ว่าฉันจะไม่สนับสนุนความสัมพันธ์นี้ ฉันรู้นะว่ามันไม่ถูกที่ฉันทำแบบนั้น แต่ฉันไม่อยากให้แกเจ็บ แต่... เมื่อเร็ว ๆ นี้ แกก็เศร้ามากพอแล้ว การมีความรักมันคงดีกว่าที่จะเธอต้องเอาแต่เศร้า มันไม่สำคัญว่าสุดท้ายจะเป็นยังไงเลย" “ชูวชูว...” ซอง อันยี กอดเธอแน่น น้ำตาของเธอไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ “ชูวชูว แกไม่รู้หรอก เป็นเพราะแก ฉันถึงได้กล้าที่จะมีความสัมพันธ์นี้” เมื่อได้ยินเสียงสะอื้นของเพื่อนเธอ ดวงตาของ ทัง โรลชูว ก็ชื้นขึ้น เธอลูบหลังเพื่อนและยิ้มออกมา “พอแล้ว แกโตแล้วนะ เดี๋ยวโมเฟยล้อแกนะ” เธอเงยหน้าขึ้นและมอง เซิน โมเฟย ที่ยืนด้านหลังของพวกเขา เขายิ้มให้เธออย่างซาบซึ้ง "ขอบคุณครับ พี่สะใภ้" ทัง โรลชูว เลิกคิ้วเรียว "ไม่ต้องขอบคุณฉัน ถ้านายทำอันยีร้องไห้ ฉันไม่ปล่อยนายไปแน่" เซิน โมเฟย ยิ้ม “ผมรู้น่า พี่สะใภ้” ทัง โรลชูว ยิ้มแล้วผลัก ซอง อันยี ที่กอดเธอออกไป เมื่อเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเธอ เธอก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มและส่ายหัว "อันยี แป้งหลุดหมดแล้วนะ" เมื่อเธอได้ยินสิ่