บทที่ 486

... หลังอาหาร เพราะยังไม่ดึกมาก ลู ชินจิน จึงชวน ทัง โรลชูว ออกไปเดินเล่นเพื่อย่อยอาหาร ทัง โรลชูว มองวิวถนนจากหน้าต่างของรถแล้วหันกลับไปมอง ลู ชินจิน ที่กำลังขับรถอย่างระมัดระวัง เธอถามเขาด้วยความสงสัย “เราจะไปไหนกันเหรอ? ไม่ได้ไปเดินเล่นหรอกเหรอ?” เธอคิดว่าเขาจะพาเธอไปเดินเล่นรอบหมู่บ้าน ใครจะไปคิดว่าเขาจะขับรถไปทางนอกหมู่บ้าน? “ไปหาเพื่อนครับ” ลู ชินจิน เหลือบมองเธอ “พวกเขาบอกว่าไม่ได้เจอคุณนานแล้ว และพวกเขาก็...” เขาหยุดพูดแล้วหันกลับมามองเธอ รอยยิ้มจาง ๆ ที่มุมริมฝีปากของเขา "คิดถึงคุณ" "คิดถึงฉัน?" ทัง โรลชูว เลิกคิ้วข้างหนึ่ง "ทำไมพวกเขาต้องคิดถึง?" เธอรู้ว่าเขาหมายถึงเพื่อนคนไหน พวกเขาโตมากับ ลู ชินจิน แต่เธอเคยพบพวกเขาแค่ครั้งเดียว ดังนั้นพวกเขาก็ไม่ได้สนิทกับเธอเลย แล้วทำไมพวกเขาถึงคิดถึงเธอ ลู ชินจิน ส่ายหัว “ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม” มันเป็นเรื่องจริง เซียวเหยาโทรมาบอกว่าพวกเขาอยากพบเธอ แต่ก็ไม่ได้บอกว่าทำไม ทัง โรลชูว กัดริมฝีปากของเธออย่างครุ่นคิดอยู่สักพัก จากนั้นก็พูดออกไปว่า “ฉันคิดว่าพวกเขาอยากเจอคุณ แต่พวกเขาไม่อยากจะพูดออกมาตรง ๆ เพราะงั้นพวกเขาก็เลยใช