บทที่ 515

ค่ำคืนที่มืดมิดปกคลุมสนามหญ้าขณะที่เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง แสงสีส้มส่องออกมาจากโคมไฟถนนใน มันช่างดูเหงาและเงียบสงบ ทัง โรลชูวมองใบหน้าที่ลึกซึ้งและหล่อเหลาของเขา ตอนนี้ดวงตาของเธอสว่างผิดปกติ “ฉันอยากแบกรับภาระกับไปกับคุณ” เธอพูดเบา ๆ “ฉันอยากแบกรับภาระกับไปกับคุณ” คำพูดของเธอราวกับก้อนหินที่ถูกโยนลงไปในทะเลสาปที่นิ่งสงบในหัวใจของเขา มันทำให้เกิดระลอกคลื่นครั้งแล้วครั้งเล่า เขาจ้องมองใบหน้าเล็ก ๆ ที่จริงจังของเธออย่างจดจ่อ เขาเหยียดแขนออกเพื่อโอบกอดเธอ ทัง โรลชูวเชิดคางของเธอขึ้นและมองตรงเข้าไปในดวงตาสีดำที่ลุกโชติช่วงของเขา รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเธอ “ชินจิน คุณเต็มใจที่จะบอกทุกอย่างให้ฉันรู้ไหมคะ?” “ครับ ผมเต็มใจ” เขาจุมพิตเธอที่ริมฝีปากเบา ๆ เขาจูบที่ริมฝีปากของเธออย่างนุ่มนวล แขนที่แข็งแรงและทรงพลังของเขาโอบเธอไว้แน่น ทัง โรลชูวจ้องไปที่คิ้วและดวงตาอันหล่อเหลาของเขา หัวใจของเธอเต็มไปด้วยอารมณ์ที่พุ่งพล่าน เธอค่อย ๆ หลับตาเพื่อสัมผัสกับความอ่อนโยนและความรักของเขา พวกเขาจูบนานจนอุณหภูมิในห้องทำงานค่อย ๆ สูงขึ้น ... ที่อีกมุมหนึ่งของเมือง สถานบันเทิงยามค่ำคืนเ