บทที่ 556

“เหยียนซู” โรลชูวเรียกพร้อมส่งยิ้มให้คนในรถ นัยน์ตาคมที่เต้นไปด้วยความรู้สึกมองจ้องกลับ พลางเปิดประตูรถ “ขึ้นมาสิ” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ย ร่างบางขมวดคิ้วเลิกลักลังเลว่าจะขึ้นไปดีหรือไม่ และเมื่อเห็นท่าทางแบบนี้ของอีกคน ชายหนุ่มก็หลุดหัวเราะออกมา “ไม่ต้องห่วง ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก” พอรู้ว่าเหยียนซูคิดทันเธอ โรลชูวก็อดจะกระดากอายขึ้นมาไม่ได้ ริมฝีปากบางยิ้มแห้ง ก่อนก้าวเท้าขึ้นรถไป กระจกดำทึบเลื่อนขึ้นทันทีเมื่อร่างเล็กขึ้นไปอยู่บนรถ ขณะเดียวกันเหยียนซูก็เอ่ยปาก “ลงไปจากรถ” ครั้งนี้หญิงสาวแน่ใจว่าอีกฝ่ายพูดกับคนขับรถเป็นแน่ เมื่อรถทั้งคันเหลือเพียงคนสองคน บรรยากาศน่าอึดอัดก็เพิ่มขึ้น สองมือกำแน่นบนตัก ความเงียบที่ก่อตัวขึ้นกำลังกดดันให้เธออยากเปิดประตูแล้ววิ่งลงจากรถไปซะ เวลาผ่านไปจนโรลชูวกำลังจะสติแตกเพราะความเงียบมึนตึง ชายหนุ่มก็เป็นฝ่ายเอ่ยปากขึ้นก่อน “ช่วงนี้คุณเป็นยังไงบ้าง?” ร่างบางชะงักไปนิด ทว่ายังคงรอยยิ้มไว้ไม่คลาย “ก็ไม่แย่เท่าไหร่ แล้วคุณล่ะ?” แต่หลังจากถามออก มือเรียวก็อยากจะตีหน้าผากตัวเองแรง ๆ ‘นี่เราห่างเหินจนต้องพูดสุภาพใส่กันเลยเหรอเนี่ย?’ “ก็ไม่แย่เหมือนกัน” เ