บทที่ 620

‘เห็นได้ชัดเลยว่ายัยนี่มันปีศาจจอมหลอกลวง ฉันไม่ได้โง่ และฉันก็มองออกทุกอย่าง’ โรลชูวคิดอยู่ในใจ “ฉัน…” กู โรลโรลถึงกับพูดไม่ออก ความจริงแล้ว เธอไม่รู้วิธีรักษาอาการของทัง ซอง ด้วยซ้ำ เธอแค่อยากจะต่อรองกับโรลชูว ทว่าทุกอย่างกลับพังไม่เป็นท่า เมื่อเกมของเธอโดยทัง โรลชูวอ่านออก ดาราสาวกันปากแน่น “ออกไปซะนังปีศาจ” โรลชูวไล่อีกฝ่ายเสียงแข็ง ส่วน กู โรลโรลก็รู้ดีว่า ถ้ายังบากหน้าแถต่อไปอีก ก็จะมีแต่ทำให้ตนเองอับอายมากยิ่งขึ้น ดังนั้นมือเรียวจึงหยิบกระเป๋าพลางสาวเท้าฉับ ๆ เดินออกจากห้องโดยเร็ว แต่ก่อนจะพ้นร่างของโรลชูว ดาราสาวก็หันมาจ้องหน้าพร้อมเอ่ย “ทัง โรลชูว นี่คือสิ่งที่เธอเลือกเองนะ อย่าเสียดายซะล่ะ” “กลับไปซะ ฉันไม่มีวันเสียดาย” โรลชูวตอบกลับเสียงเรียบนิ่งราวกับไม่เคยเก็บข้อความก่อนหน้ามาใส่ใจ กู โรลโรลกัดฟันแน่น พลันสะบัดผมเดินออกไปอย่างอารมณ์เสีย เมื่อพ้นเงาของสาวเจ้า ผู้จัดการอย่างหลี่ น่า ก็เดินเข้ามาหาโรลชูวที่ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เธอถามปนห่วงใย “เสี่ยวทัง เธอโอเคไหม?” โรลชูวหลับตาซ่อนความรู้สึกทั้งหมดเอาไว้ แค่พริบตาเดียวก็ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมร้อยยิ้มหวาน “ฉันโ