บทที่ 1007

“อดัมเหรอ?” เจเรมี่เดินตามร่างนั้นไปและแน่ใจเหลือเกินว่าเป็นอดัม อดัมดูไม่ต่างไปจากเมื่อก่อน เขายังคงสวมแว่นตาและดูสุภาพ ถึงกระนั้นชายหน้าตาใจดีคนนี้ยังเอาชีวิตของคนอื่นมาเป็นตัวทดลองอยู่ดี เจเรมี่จะให้อภัยอดัมในสิ่งที่เขาทำกับเมเดลีนได้อย่างไร หญิงสาวเชื่อใจอดัม โดยคิดว่าเขากำลังช่วยเหลือเธอ ทั้ง ๆ ที่เธอเป็นเพียงตัวทดลองสำหรับเขาเท่านั้น เมเดลีนยังไม่รู้ว่าว่าทำไมเขาถึงไม่ชอบใจที่เธอกินยาแก้ปวดจากอดัม อดัมกลับมาที่ออฟฟิศเพื่องานวิจัย แต่เขาไม่คาดคิดว่าเจเรมี่จะปรากฏตัวที่หน้าประตูทันทีที่เขานั่งลงในห้องทำงาน ความตื่นตระหนกฉายผ่านดวงตาของอดัมอย่างชัดเจน แต่เขาก็สงบอารมณ์ลงอย่างรวดเร็ว “เจเรมี่ มีอะไรให้ฉันช่วยหรือเปล่า?" เจเรมี่ล็อกประตูห้องทำงานของอดัมไว้ แล้วชายหนุ่มก็ค่อย ๆ เดินเข้าไปหาอดัมพลางจ้องเขม็ง “แกไม่มีจรรยาบรรณทางการแพทย์ขั้นพื้นฐานเลยด้วยซ้ำ นี่ยังจะเรียกตัวเองว่าหมอได้อีกเหรอ? แกไม่มีสิทธิ์ใส่เสื้อกาวน์นั่น!” อดัมดูสับสนงุนงง “นี่นายพูดเรื่องอะไรกัน เจเรมี่?” “ฉันรู้แล้วว่าแกทำอะไรลงไป!” เจเรมี่คว้าคอเสื้ออดัมอย่างแรง “เอวลีนเชื่อใจแกและเห็นแกเป็นเพื่อน แต