บทที่ 1045

ในขณะที่เจเรมี่กำลังจะเข้าถึงตัวลาน่า เสียงโกรธเกรี้ยวของฟาเบียนก็ดังขึ้นมาก่อน ลาน่ากำลังอารมณ์ดี แต่ฟาเบียนกลับดุเธอทันทีที่เข้ามาในบ้าน การแสดงออกของเธอจึงแข็งกระด้างขึ้นมา ในตอนที่กำลังจะอ้าปากตอบโต้ เธอก็มองเห็นฟาเบียนกำลังอุ้มลิเลียนที่ยังปลอดภัยดีอยู่ในอ้อมแขนของเขา เจเรมี่เองก็เห็นลิเลียนด้วยเช่นกัน หัวใจที่บอบช้ำของเขาซึ่งเต็มไปด้วยรูพรุ่นอยู่ก่อนแล้ว จึงได้รับการปลอบประโลมในทันที ‘ลิเลียน ‘เจ้าหญิงน้อยของแดดดี้ ‘ลูกไม่เป็นไรแล้วสินะ! ‘แดดดี้กลัวว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับหนู ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นจริง ๆ แม่ของหนูก็คงจะใจสลายไปมากกว่านี้’ เจเรมี่คิดเงียบ ๆ จากนั้นเขาก็ได้ยินฟาเบียนดุลาน่าอีกครั้ง “เธอขอให้ลูกน้องลักพาตัวลิเลียนมาใช่ไหม? เธอโยนเด็กตัวเล็ก ๆ ลงไปในสระโดยไม่สนใจว่าเธอจะอยู่หรือตาย นี่เธอยังมีความเป็นคนอยู่หรือเปล่า?” “ฟาเบียน จอห์นสัน! หุบปากนะ!" ลาน่าโกรธมาก “ฉันไปลักพาตัวเจ้าตัวเล็กนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่? หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว!” “แล้วจะใครอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่เธอ?” ฟาเบียนตะคอกใส่อย่างโหดเหี้ยม เขาหันศีรษะไปมองเจ้าตัวน้อยน่ารักในอ้อมแขน “ลิเลียน บอกฉันทีว่าผู้หญิงช