บทที่ 1053

อันที่จริงเมื่อฟังจากเสียงฝีเท้า เจเรมี่ก็รู้ดีว่าเป็นใคร ในตอนที่เขาหันกลับไปมองก็พบว่าเป็นเมเดลีนจริง ๆ ผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เขาอยากจะมอบเลือดเนื้อและชีวิตให้ เมเดลีนไม่แม้แต่จะเหลือบมองเจเรมี่ เธอเดินตรงเข้าไปหาลูก ๆ ด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนบนใบหน้า ก่อนจะสัมผัสใบหน้าเล็ก ๆ ที่มีเลือดฝาดอมชมพู “แจ็ค เข้าไปข้างในกับน้องนะ อีกเดี๋ยวแม่จะอบเค้กให้ทาน” แจ็คสันพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง เขาจับมือเล็ก ๆ ของลิเลียนด้วยมือเล็ก ๆ ของเขาเอง พลางชำเลืองมองเจเรมี่ก่อนจะหันกลับเดินเข้าไปในบ้าน หลังจากดูเด็กทั้งสองเข้าไปในบ้านแล้ว รอยยิ้มบนใบหน้าของเมเดลีนก็ค่อย ๆ จางหายไป “กล้าดียังไงถึงมาพบลิเลียนอีก?” เมเดลีนเอ่ยประชดประชัน “คุณเห็นแล้วหรือยัง? ว่าลิเลียนพูดไม่ได้แล้ว คุณพอใจกับแผนชั่ว ๆ ของแฟนคุณหรือยังล่ะ?” เจเรมี่ไม่ตอบสนองกับคำพูดของเมเดลีน เขาเพียงแต่เดินผ่านเธอไป และวางลูกบอลเล็ก ๆ ในมือไว้บนบันไดหน้าประตูอย่างเบามือ หลังจากวางลูกบอลทิ้งไว้แล้ว ชายหนุ่มก็เดินจากไปอย่างเฉยเมย เมเดลีนเดินไปหยิบลูกบอลแล้วโยนใส่หลังเจเรมี่ ลูกบอลเล็ก ๆ มีน้ำหนักที่เบามาก แต่รู้สึกกลับรู้สึกหนักหนาเมื่อมั