บทที่ 10

หากเสียงนาฬิกาปลุกไม่ดังในเช้าวันรุ่งขึ้นมาเดลีนคงไม่สามารถตื่นด้วยตัวเองได้ ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวเมื่อนึกถึงทุกการกระทำและคำพูดในสภาพเมาหัวราน้ำกับเขา เธอไปที่สำนักงานในเวลาต่อมา ด้วยอาการเหม่อลอย เธอไม่สามารถลบภาพของเจเรมี่ในหัวได้ เป็นเวลาทั้งสิ้น 12 ปีแล้ว คงเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะยอมสละความรักที่ลึกซึ้งนี้ไปได้ในเวลาเพียงวันเดียว เธอสัมผัสท้องแบนราบของเธออย่างเหม่อลอย ถ้าเป็นไปได้เธอต้องการให้เด็กมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ “ดิ้ง!” เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น ทำให้เธอกลับมาสู่ความเป็นจริง เธอเหลือบไปมองมันและเห็นว่ามันเป็นข้อความมาจากเจเรมี่! หัวใจของมาเดลีนเริ่มเต้นเร็วอย่างผิดจังหวะ มือของเธอเริ่มสั่นเมื่อเธอเปิดข้อความ สิ่งแรกที่มาเดลีนเห็นคือภาพถ่าย มันเป็นภาพถ่ายของมาเดลีนและเมเรดิธ มันถูกถ่ายขึ้นเมื่อตอนที่เธอเป็นถูกรับเป็นลูกบุญธรรมของตระกูลครอว์ฟอร์ด ในภาพนั้นเมเรดิธสวมชุดราคาแพง แสงสาดส่องกระทบลงมาบนใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสของเธอและเธอก็เหมือนเจ้าหญิงที่ไม่มีใครแตะต้อง เธอดูสง่างามและสมบูรณ์แบบมาก ในทางกลับกัน มาเดลีนเองสวมชุดสีขาวอมเทาเธอดูต่ำต้อยราวกับลูกเป็ดขี้เหร่ในมุมมืด ด้านล่างรูปภาพมีข้อความของเจเรมี่ เมื่อเธออ่านเนื้อหาของมันอุณหภูมิที่ปลายนิ้วต่ำลงทันที ‘มาเดลีน มองไปที่เมเรดิธแล้วมองดูตัวเองสิ ผู้หญิงลามกและชั้นต่ำอย่างเธอมีคุณสมบัติอะไรในการเป็นภรรยาของฉันบ้าง? ’ คำพูดนั้นแทงทะลุเข้าไปในดวงตาเธอราวกับมีดที่ทำจากน้ำแข็ง มันช่างสะเทือนใจและไม่สบอารมณ์ เธอนึกถึงฤดูร้อนเมื่อ 12 ปีก่อน เธอไม่สามารถจัดการกับความร้ายกาจและความแค้นที่เจเรมี่มีต่อเธอได้เลยในตอนนี้ ‘เจเรมี่ คุณเคยบอกว่าฉันเป็นผู้หญิงที่ใจดีและน่ารักที่สุดเท่าที่คุณเคยพบมา คุณบอกว่าคุณจะรับฉันเป็นเจ้าสาวของคุณเพื่อที่คุณจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป แต่ตอนนี้เกิดอะไรขึ้น?’ หัวใจของมาเดลีนเต้นเร็วมาก เธอรู้ว่าเธอไม่สามารถปล่อยสิ่งนี้ไปได้ เธอตอบกลับเขาทันที “เจเรมี่ ฉันรู้ว่าคุณมีอคติกับฉัน แต่ตอนนี้ฉันกำลังท้อง ได้โปรดให้โอกาสฉันรักคุณและให้โอกาสลูกมีครอบครัวที่สมบูรณ์ได้ไหม?” หลังจากส่งข้อความไปเธอก็รู้สึกกังวลและกระวนกระวายใจ เธอเฝ้ารอคอยคำตอบของเขา เธอสงสัยว่าเจเรมี่จะมีความสุขไหมถ้าเขารู้ว่าเธอมีลูกของเขา เขาจะตั้งตารอที่จะเห็นเด็กเกิดมาหรือไม่? ภายในพริบตาจินตนาการของเธอก็ถูกทำลายลง เจเรมี่ตอบข้อความของเธอเพียงสามคำว่า “ไม่มีทาง” ราวกับว่าหัวใจของเธอถูกกรีดด้วยเครื่องมืออันแหลมคม ก่อนที่ความเจ็บปวดของเธอจะเริ่มบรรเทาลง เจเรมี่ได้ส่งข้อความอีกครั้งว่า 'มาเดลีน ฉันกำลังเตือนเธอ เมเรดิธเท่านั้นที่มีสิทธิ์ให้กำเนิดลูกของฉัน คนไร้ยางอายอย่างเธอควรเซ็นใบหย่าทันทีแล้วเอานรกบ้า ๆ นี้ไปให้พ้นฉัน! ถ้าเธอไม่เซ็น ฉันจะฆ่าเด็กคนนั้นด้วยมือของฉันเอง’ เลือดในร่างกายของมาเดลีนแข็งตัวทันที คำพูดที่หนักแน่นเหล่านั้นเต็มไปด้วยความอัปยศอดสูและมันเหมือนกับว่าเขากำลังย่ำยีเธอความเจ็บปวดให้ฝังลึกถึงกระดูก แต่นี้ก็ทำให้มาเดลีนเริ่มตระหนักได้แล้วว่าผู้ชายคนนี้ไม่มีค่าพอ เขาไม่สมควรได้รับความรักจากเธออีกต่อไป ... ในอีกด้านหนึ่ง เมเรดิธได้ลบข้อความทั้งหมดที่เธอส่งเมื่อกี้ทิ้ง มือของเธอเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ แม้ว่าการกระทำนั้นจะจบลงแล้วก็ตาม เธอกลัวว่าเธอจะทิ้งร่องรอยไว้ให้เจเรมี่พบความจริง เมื่อสองปีก่อน เธอเข้รื้อค้นห้องของมาเดลีนกระจัดกระจายและได้พบไดอารี่ของมาเดลี ในนั้นมีลายเซ็นของเจเรมี่อยู่บนบันทึกนั่น วันที่ระบุไว้เมื่อสิบปีที่แล้ว เห็นได้ชัดว่ามาเดลีนและเจเรมี่เคยพบกันเมื่อสิบปีก่อน มันไม่ใช่แค่นั้นแต่เพราะพวกเขามีข้อตกลงที่แสนหวานชื่นในสมุดนั้น ในตอนนั้นมาเดลีนไม่ได้ใช้มาเดลีน และเจเรมี่เองก็จำเธอได้แค่ว่าเป็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่ทำข้อตกลงกับเขา ด้วยเหตุนี้เธอจึงสามารถใช้ประโยชน์จากสถานการณ์ตรงหน้าได้ ประตูกระจกระบบอัตโนมัติถูกเปิดออกและรูปร่างสูงของเจเรมี่ได้ปรากฏขึ้นที่ประตู เมเรดิธนั่งอยู่บนโต๊ะทำงานสีหน้าของเธอเปลี่ยนไปทันที เธอรีบลุกขึ้นและวางโทรศัพท์ของเจเรมี่ไว้ที่เดิมราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น