บทที่ 717

“อะไรนะ?” คาเลนพูดขัดขึ้น “หนูพูดความจริงเหรอ?” “ทำไมฉันต้องโกหกคุณด้วยล่ะคะ คุณวิทแมน?” เมเรดิธขมวดคิ้วพลางแสดงท่าทีเสียใจ “มองหน้าฉัน และบาดแผลที่ฉันได้รับตรงหน้าผากให้ดีสิคะ แล้วคุณจะรู้ว่าฉันพูดเรื่องจริง” คาเลนเงยหน้าขึ้นมองเมเรดิธ ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น ท่าทีของเธอกลับดำมืดลง “นังตัวดีนั่น! ฉันรู้อยู่แล้วว่ามันไม่ใช่คนดี!” แต่เดิมคาเลนมีอคติกับเมเดลีนอยู่แล้ว ดังนั้น เธอจึงไขว้เขวได้ง่าย เมเรดิธรู้สึกดีเป็นอย่างมากพลางทำหน้าตาใสซื่อแบบนั้นต่อไป “คุณวิทแมนคะ ความจริง พอคิด ๆ ดูแล้ว เมเดลีนเกลียดคุณเข้าไส้เลยนี่คะ แล้วทำไมเธอถึงเข้าไปช่วยชีวิตคุณล่ะ? ถ้าคุณเป็นเมเดลีน คุณคิดที่จะเข้าไปช่วยชีวิตคนที่ไม่เคยลงรอยกับคุณสักครั้งอยู่ไหมล่ะคะ?” คาเลนคิดเองเออเองแทนเมเดลีนไปเสียหมด ใบหน้าของดำมืดลงเรื่อย ๆ เธอโพล่งก่อนจะทันได้คิด “ฉันเป็นเมเดลีนล่ะก็ ฉันไม่มีวันคิดที่จะช่วยแม่ผัวเฮงซวยแบบนี้หรอก!” “...” เมเรดิธเกือบจะระเบิดเสียงหัวเราะออกเมื่อเห็นว่าคาเลนกล่าวโทษตัวเอง คาเลนรู้สึกประหลาดอยู่นานสองนาน จากเธอจึงเริ่มระเบิดเสียงกรีดร้องออกมาอย่างเดือดดาล “ฉันเคยบอกแล้วว่านังเมเดลีนมั