บทที่ 7

เมเรดิธ เริ่มตะโกนใส่เธอในขณะที่ความหึงหวงที่เธอมีทำให้ใบหน้าที่เคยสวยงามนั้นบูดเบี้ยวอย่างน่ากลัว มาเดลีนยิ้มอย่างไม่เเยแส “ในฐานะภรรยาของเจเรมี่ ฉันยินดีอย่างยิ่งที่จะกำจัดปัญหาของเขาให้หายไป” “มาเดลีน ไอ้คนชั้นต่ำ!” “นั่นไม่สามารถเปรียบเทียบกับเธอได้เลยเมอร์ เธอคิดจะวางยาเขาเพื่อที่จะได้แต่งงาน ทำไม? เขาปฏิเสธที่จะแตะต้องตัวเธอในตอนที่เขามีสติครบถ้วนงั้นหรอ? ” สีหน้าของเมเรดิธดูกระอักกระอ่วนราวกับว่าถูกมาเดลีนจับได้ ถึงอย่างไรเธอยังคงนิ่งเฉยและแสดงออกด้วยความภาคภูมิใจ “แน่นอนเจเรมี่ชอบที่จะสัมผัสตัวฉัน เขาชอบที่จะออเซาะฉันมาก! เขาคอยอยู่เคียงข้างฉันทุกคืน มันเทียบอะไรกับเธอไม่ได้เลย เธอทำได้เพียงแค่อยู่บ้านในขณะที่สามีของเธออยู่นอกบ้าน ” คำพูดของเมเรดิธเจือปนไปด้วยหนามแหลมคม เธอหยิบเอกสารบางอย่างออกมาวางไว้ตรงหน้ามาเดลีน “นี่คือใบหย่าที่เจเรมี่ขอให้ฉันนำมาให้เธอเซ็น รีบเขียนลงไปสิ เจเรมี่ไม่อยากเห็นคนที่ป่าเถื่อนสารเลวอย่างเธออีกแล้ว ” มาเดลีนเคยผ่านหลายสิ่งหลายอย่างทำให้เธอเรียนรู้ที่จะสวมหน้ากากให้ดูมั่นใจและสบายใจ แต่ถึงอย่างนั้นเธอรู้สึกหนาวสั่นเมื่อเห็นเอกสารการนั่น หย่างั้นเหรอ เจเรมี่เขาต้องการหย่ากับเธองั้นเหรอ ความหนาวเหน็บราวกับว่าเธอตกลงไปในถังน้ำแข็งนั้น มันเย็นวาบเข้ามาในทุกอณูของร่างกายจนเธอรู้สึกเจ็บปวด เธอรู้ดีว่าวันนี้จะมาถึงแต่เธอไม่คาดคิดว่ามันจะมาเร็วขนาดนี้ เจเรมี่รักเมเรดิธ เกมส์ไล่ล่าความรักครั้งนี้มาเดลีนเป็นผู้พ่ายแพ้อย่างสมบูรณ์หรือเธอถูกลิขิตให้ต้องเจอกับความพ่ายแพ้อย่างย่อยยับ ใบหน้าที่เริ่มซีดเผือดของมาเดลีนทำฝห้เมเรดิธ ก็เริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “มาเดลีนเอ๋ย แค่มองไปที่สภาพเธอ เจเรมี่จะตกหลุ่มไปรักผู้หญิงอย่างเธอได้ยังไง เจเรมี่เคยบอกฉันเสมอว่าเธอเป็นผู้หญิงที่น่าขยะแขยงและไร้ยางอายที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา การแต่งงานกับเธอคือความผิดพลาดครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิตของเขา! ” เมเรดิธจ้องมองไปที่มาเดลีนด้วยสายตาที่ดูถูกเหยียดหยาม ศีรษะของมาเดลีนก้มต่ำลงในขณะที่เธอดูใบหย่านั่น ในทางกลับกันเมเรดิธหัวเราะอย่างเยือกเย็นพร้อมกับอาการหยิ่งผยองที่ทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ “นังหน้าด้าน! ออกจากเกลนเดลไปซะหลังจากที่เซ็นเอกสารนั่น ไม่อย่างนั้นล่ะก็ฉันจะทำร้ายเธอทุกครั้งที่เจอ!” “ฮึ้มม” มาเดลีนหัวเราะออกมาเบา ๆ ให้ได้ยิน ไม่รอช้ามาเดลีนหยิบเอกสารขึ้นมาและและในพริบตาเดียวกระดาษแผ่นนั้นกลายเป็นชิ้น ๆ รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากขาวซีดของเธอก่อนจะปาเศษกระดาษไปที่หน้าของเมเรดิธ “มันจะเป็นเช่นเดียวกับที่เธอบอกเจเรมี่ ฉันจะตามราวีเขาแม้ว่าฉันจะตายไปแล้วก็ตาม เธอต้องการให้ฉันหย่ากับเจเรมี่งั้นเหรอ? ฝันไปเถอะ! ” "ว่าไงนะ?" เมเรดิธโกรธมากหลังจากที่ตกตะลึงไปชั่วขณะ “กล้าดียังไงที่พูดกับฉันแบบนั้น มาเดลีน! แกรู้สึกเบื่อที่จะหายใจบนโลกนี้แล้วหรือเปล่า? ” ความเป็นจริงตัวตนที่ร้ายกาจของเธอได้ถูกเปิดเผย เมเรดิธหวังจะเหวี่ยงมือไปที่ใบหน้าของมาเดลีน แต่ไม่คาดคิดว่ามาเดลีนจะลงมือก่อน มาเดลีนใช้แรงทั้งหมดของเธอและตบหน้าเมเรดิธอย่างแรง “ฟังน่ะ ฉันจะไม่หย่ากับเจเรมี่เด็ดขาดแม้ว่าฉันจะตายไปแล้ว! ฉันจะเปิดเผยโฉมหน้าที่แท้จริงของเธอให้เจเรมี่เห็น ผู้หญิงที่ชั่วร้ายและร้ายกาจอย่างเธอไม่คู่ควรที่จะได้อยู่เคียงข้างเจเรมี่! ” หลังจากที่เธอพูดอย่างนั้นก็เริ่มสั่นเทาไปทั้งตัว หลังจากพบว่าเธอเป็นแค่เครื่องมือของแผนการหลอกลวงของเมเรดิธ เธอก็ยอมแพ้ตัดไม่เหลือเยื้อใยความสัมพันธ์กับพวกเขา ไม่ เธอควรจะบอกว่ามันไม่ใช่ความรักแบบพี่น้องหรือความรักในครอบครัวระหว่างพวกเขา มันมีเพียงแค่การกระทำที่เสแสร้งและแผนการที่ถูกวางแผนไว้ “มาเดลีน แกกล้าดียังไงมาตบหน้าฉัน!” เมเรดิธอุทานร้องบอก เธอมีใบหน้าที่บิดเบี้ยวด้วยความโมโห "แกจะต้องเสียใจ!" เธอชี้ไปที่มาเดลีนและหันหลังจากไปด้วยความโกรธที่พวยพุ่ง มาเดลีนไม่ให้ราคามากนักกับการกระทำนั่น เธอนั่งเอนหลังลงบนเตียงโดยไม่แน่ใจว่าเธอออกแรงมากเกินไปหรือเปล่าเพราะความเจ็บปวดที่รุมเร้ากำลังคุกคามเธออีกครั้ง ผ่านไปสักพักเมเรดิธกลับเข้ามาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เธอเดินเข้ามาในห้องก่อนจะนั่งลงบนพื้นและก้มหน้า เธอดูเสียใจมาก “แมดดี้อย่าเป็นแบบนี้เลย มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด ได้โปรดอย่าโกรธเคืองเลย เธอควรโทษว่าเป็นความผิดฉัน แต่ถึงอย่างไรแค่อย่าโกรธเด็กในท้องของฉัน นี่คือลูกของเจเรมี่” นี่มันอะไรกัน? มาเดลีนเองรู้สึกสับสนเป็นที่สุด แต่ไม่นานความสงสัยที่มีได้สลายไปเมื่อเธอเห็นชายคนนั้นที่ประตู เธอก็เข้าใจทุกอย่าง