บทที่ 925

เธอจ้องใบหน้าอันหล่อเหลาที่อยู่ไม่ไกล ขณะที่รีบฝ่าฝูงชนที่อยู่ตรงหน้าเธอและพยายามอย่างหนักเพื่อจะเข้าใกล้คนคนนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะเธอกำลังตั้งท้อง เมเดลีนคงจะวิ่งตามเขาไป เธอทำได้แค่เดินอย่างมั่นคงทีละก้าว แต่ดูเหมือนมันจะแยกพวกเขาให้ห่างกันมากขึ้น “เจเรมี่” เธอตะโกนให้กับชายคนนั้นจากด้านหลัง หัวใจของเธอเต้นแรงมากขึ้นและกังวลมากขึ้น เธอหวังว่าชายที่อยู่ไกล ๆ คนนั้นจะหันกลับมา แต่เขาก็ไม่ขานรับเธอ ในที่สุด เมเดลีนก็ไล่ตามเขาออกไปข้างนอกฮอลล์งานเลี้ยง แต่หลังจากที่หันไปยังทางเดินยาวตรงหน้าเธอ มันก็ว่างเปล่า คนคนนั้นที่เธอเห็นเมื่อกี้ได้หายไปอย่างไร้ร่องรอยราวกับว่าเป็นแค่ผี เมเดลีนยืนเหม่อในทางเดิน จู่ ๆ ก็เธอก็นึกสงสัยว่าตัวเองป่วยทางจิตจากการคิดถึงเขามากจนเริ่มมีภาพหลอน เธอลดสายตาที่เปล่าเปลี่ยวลงและยิ้มอย่างขมขื่น ‘เอวลีน เขาจากเธอไปแล้ว’ ‘เขาจากไปแล้วตลอดกาล…’ ‘จากนี้เป็นต้นไป เธอจะไม่รู้สึกถึงความอบอุ่น หรือได้รับการดูแลอย่างอ่อนโยนจากเขาได้อีกต่อไปแล้ว’ เมเดลีนหันหลังอย่างไร้ชีวิตชีวาและเดินกลับไป แต่ในตอนที่เธอหันหลัง จู่ ๆ เธอก็เจอคนคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหลังเธอ จากการเห