บทที่ 969

เจเรมี่พุ่งความสนใจทั้งหมดไปยังเปลือกหอยหลากสีสัน ทันใดนั้นภาพเดิมก็ปรากฏในสมองของเขาอีกครั้ง ภายใต้แสงอาทิตย์ร้อนแรงของฤดูร้อน เขากำลังแบกเด็กผู้หญิงตัวน้อยไว้บนแผ่นหลังวิ่งเลียบไปตามชายหาดอย่างรีบร้อน เด็กผู้หญิงคล้องแขนไว้รอบลำคอของเขาแล้วเอ่ยเรียกอย่างอ่อนหวาน… เพียะ! เจเรมี่กำลังจ่อมจมอยู่กับภาพเหตุการณ์ในอดีตที่เขาเกือบจะได้ยินเด็กหญิงตัวน้อยเอ่ยเรียกชื่อของตัวเอง แต่เขากลับถูกเมเดลีนตบอย่างแรง เมเดลีนกระชากสร้อยคอของตัวเองต่อหน้าเจเรมี่แล้วขว้างมันลงบนพื้น “ฉันควรจะลืมคุณ คุณจะได้ไม่ฆ่าพ่อแม่ของฉัน ฉันควรทำแบบนั้น! ฉันไม่ควรยกโทษให้คุณและไม่ควรให้โอกาสคุณได้เริ่มต้นความสัมพันธ์ของเราอีกครั้งเลย!” เธอผลักเขาแล้วเริ่มวิ่งหนี เจเรมี่มองแผ่นหลังของเมเดลีนก่อนจะย่อตัวลงเพื่อหยิบสร้อยเปลือกหอยที่พังอันนั้น มันเป็นเพียงเปลือกหอยธรรมดา แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง มันดูคุ้นเคยและมีความพิเศษต่อเขา เมเดลีนวิ่งออกมาจากทางเข้าคฤหาสน์แล้ววิ่งต่อไปโดยไร้จุดหมาย ตอนแรกเธอมาที่คฤหาสน์เพื่อทบทวนความทรงจำอันอบอุ่น แต่ไม่เคยคาดมาก่อนว่าจะเป็นการมาพบกับเจเรมี่ เธอบอกว่าเสียใจเกี่ยวกับเรื่องนี