บทที่ 980

เป็นเวลาหลายปีมาแล้วในฐานะแม่ของเขา นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นว่าลูกชายของตัวเองร้องไห้ “เจเรมี่ แก…” “แม่คะ ช่วยพาพุดดิ้งออกไปหน่อยได้ไหม? หนูมีบางอย่างที่ต้องพูดกับผู้ชายคนนี้ค่ะ” เมเดลีนควบคุมอารมณ์ของตนเองและส่งพุดดิ้งให้คาเลน แม้ว่าคาเลนจะมีคำถามมากมาย แต่เธอก็รับหน้าที่พาพุดดิ้งออกไป เหลือเพียงพวกเขาสองคนภายในห้องยามนี้ และความเงียบก็แผ่ขยายกลบทับสิ่งอื่น เมเดลีนเดินไปยังข้างเตียงแล้วหยิบเอกสารบางอย่างออกมาจากใต้หมอนยื่นให้เจเรมี่ “เซ็นนี่ซะ ฉันจะหย่าจากคุณ” เจเรมี่มองเอกสารที่เมเดลีนส่งให้เขาและรู้สึกราวกับว่าหัวใจกำลังถูกเฉือนจากคมมีดนับล้าน เขาสะอื้นโดยไร้เสียงและไม่รับเอาเอกสารนั้นมา ในทางกลับกันเขาคุกเข่าตรงหน้าเธออีกครั้ง ขณะจ้องมองใบหน้าซีดขาวของเธอเขาก็รู้สึกเจ็บปวดมากมายในหัวใจจนหายใจไม่ออก “ลินนี่…” “อย่าเรียกฉันว่าลินนี่อีกต่อไป ฉันไม่คู่ควรกับมันหรอกค่ะ” เมเดลีนปฏิเสธอย่างเย็นชาขณะที่พยายามฝืนยิ้ม แต่น้ำตายังไหลพรูออกมาจากดวงตาของเธออย่างควบคุมไม่ได้ “ในวันที่คุณสูญเสียความทรงจำ ฉันเอาแต่บอกตัวเองว่าคุณแค่จำไม่ได้ชั่วคราวและคุณจะจำได้อีกครั้งไม่นานหลังจากนั