บทที่ 144

ไวแอตต์หัวเราะอย่างเย็นชา “ไม่จำเป็นต้องขอบคุณผมหรอก แม้ว่าคุณจะออกไปตอนนี้ ผมก็ต้องแจ้งให้ตระกูลรู้ว่ามีหัวขโมยในบ้านของพวกแล้วยังมีหน้ามาที่นี้ให้เกะกะสายตา พวกเขาคงต้องให้คำอธิบายที่ดีให้ผม” “แน่นอน ผมให้โอกาสคุณ ขอรองและอ้อนวอนผมสิ แล้วผมจะปล่อยให้เรื่องมันผ่าไป คุณจะว่าไง?” ฮาร์วีย์ยิ้มอย่างไร้คำพูดใด ๆ ไม่แม้แต่จะตอบกลับไวแอตต์ ดอว์สันไม่สามารถทนได้อีกต่อไปและระเบิดอารมณ์ออกมา “มิสเตอร์จอห์นสัน คุณเสียสติไปแล้วหรือไง?” ดอว์สันเคยอยากรู้จักกับฮาร์วีย์มาระยะหนึ่งแล้ว แต่ไม่มีโอกาสเสียที การเชิญเขาเข้าร่วมการประมูลยนี้ก็เป็นเพียงการขอโทษเขา เขารู้ดีว่าฮาร์วีย์เป็นคนสุขุมรอบคอบ ด้วยเหตุนี้เขาจึงยืนเงียบ ๆ แต่เมื่อเห็นว่าฮาร์วีย์กำลังถูกดูถูกมากเกินไปเขาก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป "มิสเตอร์ร็อบบินส์ คุณไม่คิดจริง ๆ หรือว่าลูกเขยคนนี้จะนำความยุ่งเหยิงมาให้เรา?” ไวแอตต์มีใบหน้าที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ แน่นอนว่าเขารู้ว่าดอว์สันคือใคร แต่ชู้รักของเขาเป็นคนสำคัญจากเมืองหลวง ในความคิดของเขาประธานธนาคารพาณิชย์ต่ำ ๆ อย่างดอว์สันไม่มีความหมายอะไรเลย ความจริงที่ว่าดอว์สันดูเหมือนจะปกป้องฮาร