บทที่ 2189

"แก! แกทำลายการบ่มเพาะตัวเองที่ฉันสั่งสมมาหลายสิบปี...” “สารเลว!” “แกมันหน้าไม่อาย!” ใบหน้าของอาจารย์ฟาทัลบิดเบี้ยวด้วยความหวาดหวั่น เขาดูพร้อมที่จะต่อสู้กับฮาร์วีย์ให้ตายไปข้างหนึ่ง พรึ่บ! แต่ก่อนที่เขาจะทันได้พูดจบ เขาก็ล้มลงกับพื้นและเป็นลมหมดสติไปในทันที “ไอ้สารเลว! นายมันอวดดี!” ผู้คุ้มกันของตระกูลซาเวียร์ทุกคนหน้าซีดเมื่อเห็นเช่นนั้น พวกเขายกปากกระบอกปืนขึ้นและเล็งไปที่ฮาร์วีย์ “ยอร์ก! นายรู้ตัวไหมว่าทำอะไรลงไป? “รู้ไหมว่าทำอะไรลงไป?! “นายเคยนึกถึงผลของการกระทำของตัวเองหรือเปล่า?!” ชายหนุ่มผมยาวซึ่งยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้นเริ่มตะโกน “อาจารย์ฟาทัลไม่ใช่คนที่นายจะทำร้ายในหยามเกียรติยังไงก็ได้!” เขารับไม่ได้ที่ฮาร์วีย์มาป่วนในงานนี้และทำให้เชอริลคนรักของเขาโกรธ เขาอยากจะเตะฮาร์วีย์ให้ลงไปกองกับพื้นและฉีกฮาร์วีย์ให้เป็นชิ้นๆ แต่ฮาร์วีย์ไม่แม้แต่จะชายตามองเขา “ฉันจะไปแล้ว” ฮาร์วีย์ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะหันหลังกลับและจากไป ใบหน้าของเชอริลมืดลงและกลายเป็นเคร่งขรึม เธอหรี่ตามองฮาร์วีย์พร้อมที่จะชนกับเขาให้ตายกันไปข้าง แต่ในขณะที่เธอกำลังจะขยับ… เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ก