บทที่ 420

ควินตันยกมือซ้ายขึ้นและมองมัน เส้นโชคชะตาไคว้สลับกันและอัดแน่นยุ่งเหยิงเหมือนกระดานหมากรุก แม้ดูเหมือนว่าเขาจะมองเห็นชะตากรรมของเขา ควินตันยังคงยิ้มและพูดว่า “ฉันรู้ว่าที่ผ่านมาคน ๆ นั้นได้คอยให้ความช่วยเหลือพวกคุณหลายคน และในช่วงสามปีที่ผ่านมา แม้ว่าพวกคุณจะย้ายฝั่งมาเป็นคนของฉัน ทว่ามีแต่พวกคุณเท่านั้นที่รู้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่…” “พวกคุณรู้ว่าฉันปฏิบัติต่อคุณยังไง สิ่งที่เขาสามารถให้พวกคุณได้ ฉันสามารถให้พวกคุณได้มากกว่านั้น…” “ถ้าใครยังต้องการช่วยเขาอีกล่ะก็ ฉันจะให้โอกาสพวกคุณบอกฉันมาตอนนี้ ฉันจะไม่ไล่ตามล่าพวกคุณ และจะปล่อยคุณไป…” “แต่คิดให้รอบคอบก่อนนะ ทุกคนมีส่วนในการขับไล่เขาออกไปเมื่อสามปีที่แล้ว…” ประโยคสุดท้ายกระแทกพวกเขาเหมือนฟ้าผ่าเข้าอย่างจัง คนที่ลังเลในตอนแรกก็ตัดสินใจได้ทันที บางคนถึงกับคุกเข่าลงบนพื้นแล้วส่งเสียงอ้อนวอนว่า “คุณชายรอง เราจะรับใช้คุณอย่างซื่อสัตย์ เราอยู่เคียงข้างคุณเสมอ! “เราขอสาบานว่าจะจงรักภักดีต่อคุณ!” เจ้าพ่อวงการธุรกิจเหล่านั้นซึ่งปกติแล้วจะทรงอำนาจมาก แต่กลับกลายเป็นเหมือนลูกน้องที่ซื่อสัตย์ พวกเขากำลังปฏิบัติต่อควินตันราวกับว่าเขาเ