บทที่ 523

แปะ แปะ แปะ… นักเลงที่อยู่ข้างหน้ายื่นมือชี้ไปที่หน้าของเอ็ดดี้ และยิ้มจาง ๆ “นี่เจ้าหนู แกช่างเป็นคนหยิ่งทะนงจริง ๆ? แกคิดว่าแกน่ากลัวมากขนาดนั้นหรือไง? แล้วตอนนี้แกรู้สึกยังไง? แกยังต้องการให้ลูกน้องฉันคุกเข่าให้อยู่ไหม?” “ลูกพี่ มันเป็นความผิดของผมเอง! ผมผิดเอง ผมงี่เง่าที่สุด!” เอ็ดดี้รู้ข้อจำกัดของตัวเอง เขายอมแพ้ในทันที เสียงเข่ากระแทกพื้นดังก้องไปทั่วห้อง มันเป็นสิ่งที่เขาควรกระทำ และมันเป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่งในการปกป้องชีวิตของเขา! เพียะ! พวกนักเลงตรงหน้าตบเขาอย่างจัง แล้วหยิบขวดเบียร์ขึ้นมาบนโต๊ะแล้วฟาดไปที่หัวของเขา เสียงขวดเบียร์กระทบศีรษะของเขาเสียงดังจนทำให้หัวของเขาแตก เอ็ดดี้ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด แต่เขาทำได้เพียงคุกเข่าลงกับพื้น ไม่สามารถลุกยืนขึ้นได้เลย ห้องทั้งห้องนั้นตกอยู่ในความเงียบราวกับสุสาน ชายหนุ่มที่ทำตัวกร่างก่อนหน้านี้ตัวสั่น ในตอนนั้ไม่มีใครกล้าพูดอะไรสักคำ พวกเขาต่างตื่นกลัวนั่นเพราะก่อนหน้านี้พวกเขามีจำนวนมากกว่าพวกนักเลงพวกนี้ แต่ตอนนี้พวกเขาจะยังทำแบบเดียวกันได้อย่างไรหลังจากเห็นพวกนักเลงกรูเข้าเข้ามามากมาย? ในขณะนั้น นักเรียนที่ยังห้าวหาญก