บทที่ 583

หัวหน้าพวกมันหันกลับมามองทันที แล้วเจอเข้ากับท่าทีเย็นชาของฮาร์วีย์ “ไอ้เวรนี่เป็นใคร” เขาคำรามลั่น “แกกล้ามาหยุดฉันงั้นเหรอ? อยากตายหรือไง?” แคร็ก! ฮาร์วีย์ออกแรงบีบมือเขา ๆ แขนของนักเลงคนนั้นก็หักทันที เขาเดินเข้าไปหา ตามด้วยเตะใส่ไม่ยั้ง ทำให้นักเลงคนนั้นกระเด็นออกไปไกล พวกอันธพาลทรุดตัวลงกับพื้น ตะเกียกตะกายลุกขึ้นแต่ไม่เป็นผล ทำได้เพียงตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวด พวกอันธพาลคนอื่น ๆ พุ่งเข้าหาฮาร์วีย์อย่างโกรธจัด แตฮาร์วีย์จัดการเตะพวกมันกระเด็นออกไปแทบจะในทันที ทุกคนรีบวิ่งหนีกระเจิง ร้องตะโกนด้วยความเจ็บปวด หัวหน้านักเลงหัวไม้ตะโกนใส่ชอว์นว่า “ไอ้แก่! แกโทรหาใครให้มาช่วยงั้นเหรอ? แกรอได้เลย! วันนี้แกตายแน่!” “บราเทอร์ลีรอยจะมาที่นี่! รอเพื่อส่งแกฝังไปพร้อมกับลูกชายของแก!” พวกมันจากไปแล้ว คู่สามีภรรยาสูงวัยหลับตาลงอย่างโกรธเคือง แต่ดูสิ้นหวัง ในช่วงสามปีมานี้ พวกเขาใช้ชีวิตสุดแสนรันทดและได้รับความทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส ใครจะเข้าใจว่าการอยู่ในต่ำสุดของลำดับชั้นของสังคมคือการใช้ชีวิตที่ไหนสักแห่งแบบนี้ แม้ว่าพวกเขาจะเก็บขยะเพื่อประทังชีวิต แต่หัวหน้าอันธพาลในหมู่บ้านนี้อย