บทที่ 1006

“เป็นอะไรไป เคเลป?” “…ย ยังไงกัน…?” เคเลปพึมพำ ขณะที่เขามองไปที่มือทั้งคู่ของเขา เห็นได้ชัดว่ายังคงมึนงงอยู่ “อธิบายมาสิ เคเลป คุณหมายความว่ายังไง ‘ยังไงน่ะ’?” “ผ ผมใช้กำลังภายในก่อนหน้านี้ตอนที่ผมคว้าจับข้อมือของชายหนุ่มคนนั้น… อย่างไรก็ตามกำลังภายในของผมก็ยุติลงครึ่งทาง! นั่นจะเป็นไปได้ยังไงกัน?” เคเลปยังคงนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง รู้สึกงงงวยอย่างที่สุด ขณะที่เขาครุ่นคิดถึงความความรู้สึกแปลก ๆ ที่เขาได้ประสบก่อนหน้านี้ “คุณแน่ใจนะว่า คุณไม่ได้แค่คิดมากเกินไป?” โซลตันถาม ขณะที่เขามองไปที่ชายชราผมขาว เนื่องจากพ่อของเขาเป็นคนเชิญเคเลปที่น่าลึกลับมาที่นี่ โซลตันจึงเคารพเขามาก “ไม่…ผมแน่ใจว่ามีบางอย่างผิดปกติกับชายหนุ่มคนนั้น!” เคเลปตอบกลับ ขณะที่เขาหันไปมองอย่างเย็นชายังทิศทางซึ่งเจอรัลด์ได้จากไปเมื่อไม่กี่วินาทีก่อนหน้านี้ เจอรัลด์เองก็เดินถึงริมฝั่งแม่น้ำที่อยู่ไม่ไกลมากเกินไป เมื่อเขามั่นใจว่าเขาอยู่คนเดียวแล้ว เขาก็จับแผ่นเหล็กนั้นไว้แน่นก่อนจะใช้กำลังภายในกับมัน ทำให้แผ่นเหล็กนั้นแตกเป็นเสี่ยง ๆ! ขณะที่ชิ้นส่วนของเหล็กตกลงบนพื้น ดาบสั้นที่ดูโบราณก็เผยตัวเองออกมาเช่นกั