บทที่ 1042

ซาเวียยังคงเงียบต่อไปขณะที่เธอก้มหน้าลง ไม่กล้าแม้แต่จะพูดสักคำเลยด้วยซ้ำ “แม้ผมยอมรับว่าโมลเดลล้ำเส้นมาได้สักพักแล้วในตอนนี้อย่างแน่นอน แต่มีความจำเป็นจริง ๆ ที่จะต้องแก้แค้นขนาดนี้เลยหรือไม่ คุณคลอฟอร์ด? คุณต้องทรมานและทำให้พวกเราขายหน้าแบบนี้จริง ๆ หรือ? คุณทำกับพวกเรามามากพอแล้ว ดังนั้นได้โปรดปล่อยพวกเราไปได้แล้ว…” ยาชเจราจาต่อรอง ขณะที่เขาลุกขึ้นยืน อย่างไรก็ดี เจอรัลด์ไม่ได้ตอบกลับ โดยเลือกที่จะเล่นกาน้ำชาฆ่าเวลาแทน “พอแค่นี้แหละ! ฉันจะฆ่าแกซะถ้ามันเป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันจะทำ!” หนึ่งในคนของโมลเดลตะโกนขึ้น ขณะที่เขาพุ่งเข้าหาเจอรัลด์ โดยไม่เต็มใจที่จะเผชิญกับความทุกข์ทรมานทางจิตใจไปมากกว่านี้ อย่างไรก็ดี ผู้ชายคนนั้นได้รับการจัดการในทันทีโดยลูกน้องคนหนึ่งของเจอรัลด์ เมื่อได้รับคำสั่งของเวลสัน “รู้ไหม จากสิ่งที่ผมรู้มา คอร์ดเพิ่งมาถึงในจังหวัดโลแกน…ผมมั่นใจว่ามันจะไม่นานหรอกก่อนที่เขาจะรีบเร่งมาที่นี่…” เจอรัลด์กล่าวด้วยรอยยิ้ม เมื่อได้ยินแบบนั้น ทั้งยูวานและยาชจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสะเทือนใจเล็กน้อย ภายหลังเวลาอันนานในที่สุด เมื่อช่วงแห่งความหวังที่พวกเขารอคอยก็มาถึงในท้