บทที่ 1056

อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นว่าเจอรัลด์กำลังศึกษารูปภาพของดวงอาทิตย์อย่างจริงจัง ไวร่าจึงเอนตัวไปทางด้านข้างของเจอรัลด์และจับคางที่สวยงามของเธอก่อนจะสังเกตรูปวาดเช่นกัน โดยทั่วไปแล้ว เมื่อผู้คนละทิ้งความคิดอื่น ๆ ไว้ก่อน พวกเขาก็จะมีสมาธิดีขึ้นกว่ามาก เรื่องนั้นใช้ได้กับไวร่าเช่นกัน ขณะที่เธอยังคงมองดูมันต่อไป ไวร่าก็หยุดชะงักไปชั่วครู่หนึ่งก่อนจะเริ่มขมวดคิ้วบนใบหน้าของเธอ “…หืมม?” เมื่อหรี่ตามอง ดวงตาของไวร่าก็ค่อย ๆ เบิกกว้างขึ้น มีความกลัวสะท้อนในดวงตาของเธอ ขณะที่เธอนั่งตัวตรงก่อนจะตะโกนขึ้น “ไม่…ไม่นะ!” ทุกคนกลายเป็นตกใจกลัวกันในทันที ขณะที่พวกเขาเฝ้ามองไวร่า ที่เอามือกุมข้างหัวของเธอ และกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง “ไวร่า? ไวร่า เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?” เจอรัลด์ถาม “เป็นอะไรไป ไวร่า?” แดริลถาม ขณะที่เขาลุกยืนขึ้นและเดินไปหาเธอ ด้วยนิ้วที่สั่นเทา จากนั้นไวร่าก็ชี้ไปยังรูปภาพของดวงอาทิตย์ และด้วยน้ำเสียงที่สะพรึงกลัว จากนั้นเธอก็พึมพำ “ฉัน…ฉันเห็นมัน…” เธอเพียงตกใจกลัวมากเกินกว่าจะพูดอะไรได้ หลังจากแดริลและเจอรัลด์แลกเปลี่ยนสายตากันและกัน พวกเขาทั้งคู่ก็ถามขึ้นพร้อมกัน “เธอเห