บทที่ 1077

ขณะที่ฝุ่นผงปลิวใส่ใบหน้าของเจอรัลด์ ทั้งเมเรดิธและกีย่าก็เดินไปหาเขา เมื่อฝุ่นจางลง ก่อนจะแอบมองเข้าไปในกล่องเช่นกัน ด้านในมีดาบยาวเล่มหนึ่งที่ปกคลุมไปด้วยฝุ่น ทั้ง ๆ ที่มีฝุ่นเกาะอยู่ แต่นั่นก็ไม่เพียงพอที่จะซ่อนประกายแสงอันเจิดจ้าของดาบได้เลย อันที่จริงมันแวววาวมาก จนพวกเขาทั้งสามคนรู้สึกว่าแม้แต่ผู้คนที่เห็นมันจากระยะไกล ๆ ก็คงจะรู้สึกเสียวสันหลังวาบแน่ เมื่อพวกเขาเห็นความแวววาวของดาบเล่มนี้ “…ทั้ง ๆ ที่มันอาจมีอายุหลายพันปีแล้ว แต่ดาบก็ยังคงดูค่อนข้างคมกริบอยู่!” เมเรดิธกล่าว ขณะที่เธอพยายามที่จะหยิบดาบขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม กีย่าเอง ที่ไม่ได้ดูสนใจในตัวดาบเป็นพิเศษ เพียงหันกลับไปมองที่จิตรกรรมฝาผนังเท่านั้น “ห หนัก…!” เมเรดิธคร่ำครวญออกมา ขณะที่เธอยังคงพยายามจะยกดาบต่อไป มันเกือบจะรู้สึกเหมือนกับว่าดาบติดอยู่กับด้านล่างของกล่องหินเลย “ให้ผมลองดู!” เจอรัลด์กล่าว ขณะที่เขาเอื้อมไปจับด้ามดาบ โดยใช้แรงเล็กน้อย เจอรัลด์ก็สามารถยกดาบขึ้นได้อย่างง่ายดาย “มันก็ไม่ได้หนักขนาดนั้นเลยจริง ๆ หนิ!” เจอรัลด์กล่าวเสริมพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ ขณะที่เขาสะบัดข้อมือของเขาเล็กน้อยเพื่อเขย่าฝุ่นอ