บทที่ 1179

“…เขาทำได้อย่างไรกัน…? ถึงแม้ว่าเขาจะสามารถฟื้นฟูกำลังภายในได้แล้ว แต่เขาก็ไม่น่าจะซ่อนพลังหยางของเขาจากฉันได้เลยนี่นา…! ต้องมีใครบางคนช่วยพาเขาหนีแน่! ทำไม…ทำไมจะต้องมีคนช่วยพาเขาหนีไปจากฉันด้วยล่ะ?! คนคนนั้น…คนคนนั้นจะต้องรู้แน่ ๆ ว่าฉันขาดเขาไม่ได้! คนคนนั้นกำลังท้าทายฉัน เขาต้องการให้ฉันทนทุกข์ทรมานต่อไป! แต่ฉันจะไม่ยอมให้นายหนีฉันไปได้หรอก เจอรัลด์! ถึงแม้ฉันจะต้องตามล่านายจนสุดหล้าฟ้าเขียวก็ตาม!” ควีนน่าบ่นพึมพำ ในขณะที่ตัวเธอสั่นจากอาการโมโหจนแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้ ดวงตาของเธอแดงก่ำด้วยความรู้สึกขมขื่นที่เกิดจากภายในใจ แรงอาฆาตแค้นของเธอนั้นรุนแรงจนส่งผลให้บรรยากาศรอบ ๆ เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง โบสถ์ทั้งโบสถ์เหมือนกำลังถูกปกคลุมไปด้วยเกล็ดน้ำแข็งที่เย็นยะเยือก ตอนที่เจอรัลด์เดินลงมาถึงเชิงเขา เขาก็ตัดสินใจหันหลังกลับไปมองโบสถ์แลงเวิร์นเป็นครั้งสุดท้าย…แต่เขากลับพบว่ามันกำลังถูกเผา เปลวไฟนั้นโหมกระหน่ำอย่างรุนแรง จนแผ่กระจายไปทั่งทั้งบริเวณของภูเขา เจอรัลด์คาดเดาเอาไว้แล้วว่า โบสถ์แห่งนี้จะต้องถูกทำลายก่อนฟ้าสาง ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกเคารพนับถือในตัวเจ้าแห่งวิญญาณมากขึ้นกว่าเด