บทที่ 1192

อัลเบิร์ตทำน้ำเสียงดูถูก ขณะที่เขาเอ่ยถาม และมองไปที่เจอรัลด์ น้ำเสียงของเขาเปรียบเสมือนคำเตือน เพราะในขณะนั้น เจอรัลด์กำลังแต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่แสนจะธรรมดา ซึ่งดูแตกต่างจากเขาและคนชั้นสูงที่อยู่ในงาน “ไม่ ผมไม่มี จริง ๆ แล้ว ผมมาจากเมืองเมย์เบอรี่ ผมมาที่นี่เพื่อมาพบลูกสาวของตระกูลสมิท และมอบจดหมายเชิญนี้ให้เธอ” “จดหมายเชิญเหรอ? ของใครกัน?” “ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ ผมคงบอกรายละเอียดกับคุณไม่ได้!” เจอรัลด์ตอบ เจอรัลด์เพียงแค่พูดในสิ่งที่ไรเลย์ได้บอกเขาเอาไว้ ความจริงแล้ว เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นเจ้าของจดหมายเชิญฉบับนี้ นอกจากมันไม่ใช่เรื่องที่เขาจะต้องอยากรู้อยากเห็นแล้ว เขาก็ไม่ได้สนใจที่จะหาคำตอบตั้งแต่แรกอีกด้วย ขณะนั้นเอง ไรเลย์ก็วิ่งออกมาจากงาน พร้อมกับพูดว่า “ปล่อยให้เขาเข้ามาอัลเบิร์ต! ก็เหมือนที่เขาพูด เขามาจากเมืองเมย์เบอร์รี่ เพราะฉะนั้น เขาก็คงจะมีธุระสำคัญบางอย่าง!” ไรเลย์เดินนำเจอรัลด์เข้าไปในงาน นั่นคือแผนที่เธอได้วางเอาไว้เรียบร้อยแล้ว “...เหรอครับ? ในเมื่อคุณเป็นเพื่อนของตระกูลสมิท ก็คงจะไม่มีปัญหาอะไร! ปล่อยให้เขาเข้าไป!” อัลเบิร์ตออกคำสั่ง เขาจำเป็นจะต้องให้ควา