บทที่ 1207

เจอรัลด์รู้จักนิสัยของนาโอมิดี หากเธอตั้งใจจะแก้ปัญหาด้วยตัวเองแล้ว เธอจะไม่เรียกร้องให้ใครยื่นมือเข้าไปช่วยเป็นอันขาด แต่ในความเป็นจริงแล้ว ถึงเธอจะแก้ปัญหาไม่สำเร็จในตอนสุดท้าย เธอก็จะไม่ร้องขอให้ใครช่วยอยู่ดี! เขายังรู้อีกว่า เธอคงจะรู้สึกไม่ดีที่จะขอความช่วยเหลือจากเขาหรือแซค เพราะเธอได้รับเงินจากเขาไปเยอะแล้ว จากการเจอกันเมื่อครั้งก่อน ‘สำหรับคนที่มีอาชีพเป็นครู เธอยังคงทำตัวเหมือนเด็กโง่อยู่ดี…’ เจอรัลด์คิดกับตัวเอง ในขณะที่เขากำลังขับรถพานาโอมิไปที่โรงเรียนมัธยมเมย์เบอร์รี่ เฟิร์ส หลังจากที่พวกเขาเอารถเข้าไปจอดในโรงเรียน และก้าวเข้าไปข้างในได้เพียงไม่กี่ก้าว เด็กนักเรียนหญิงคนหนึ่งก็สังเกตเห็นนาโอมิและตะโกนเรียกเธอ “ครูนาโอมิ! สวัสดีค่ะ!” ฟังจากคำพูดทักทาย ก็เดาได้ไม่ยากว่าเธอคือนักเรียนคนหนึ่งของนาโอมิ ถึงแม้เธอจะเป็นเด็กที่แต่งตัวเรียบร้อยและมีใบหน้าที่งดงาม แต่เจอรัลด์ก็ดูออกว่าเธอเป็นคนที่ไม่ค่อยมั่นใจในตัวเอง เธอไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นเวลาที่คุยกับคนอื่น ในขณะที่เขากำลังสังเกตท่าทีของเธอ เจอรัลด์ก็สังเกตเห็นว่ากระเป๋าสะพายของเธอมีรอยฉีกขาดเล็กน้อย “เธอยังไม่กลับบ้าน