บทที่ 1388

เขาดูไม่ต่างอะไรกับปีศาจ ปีศาจที่สามารถฆ่าใครก็ได้อย่างง่ายดายด้วยการสะบัดนิ้วเพียงครั้งเดียว! “อย่าขยับ! ไม่ต้องขยับแล้ว! ฉันอยากให้ทุกคนถอยกลับไป!” ไทล่ายกมือส่งสัญญาณให้ผู้ใต้บังคับบัญชาหยุดทำอะไรที่ผลีผลาม จากนั้นไทล่าก็ค่อย ๆ เดินไปข้างหน้าเจอรัลด์ ก่อนที่เขาจะคุกเข่าลงตรงหน้าเขาเสียงดังตุ๊บ “นายท่าน ผม… ผมผิดไปแล้ว!” ไทล่าโค้งคำนับเจอรัลด์ด้วยสีหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเคารพ "ดีมาก แกฉลาดมากจริง ๆ พูดคุยกับฉันดี ๆ แบบนี้น่าจะเป็นสิ่งที่ดีและฉลาดที่สุดที่แกเคยทำมาตลอดทั้งชีวิตของแก!” เจอรัลด์ไม่เคยนึกถึงความยุติธรรมหรือความชอบธรรม เมื่อใดก็ตามที่เขาต้องเผชิญหน้ากับคนประเภทนี้ มีเพียงความกลัว ความหวาดกลัวจากส่วนลึกภายในร่างกายและจิตใจเท่านั้นที่จะโน้มน้าวให้บุคคลยอมจำนนอย่างแท้จริง “ผม… ผมก็ผิดเหมือนกัน! ได้โปรดไว้ชีวิตผมด้วย! ผมเต็มใจที่จะจงรักภักดีต่อคุณและรับใช้เคียงข้างคุณนับจากนี้เป็นต้นไป!” สำหรับดาริโอ เมื่อเขาเห็นว่าไทล่าหาวิธีเอาตัวรอดได้อย่างหวุดหวิดหลังจากที่เขาคุกเข่าต่อหน้าเจอรัลด์ ดาริโอจึงรีบคุกเข่าคำนับต่อหน้าเขาเช่นกัน "แกคิดว่าแกเป็นใคร? แกคิดจริง ๆ เ