บทที่ 307

“ขอโทษนะ เจอรัลด์ ฉันทำให้คุณขายหน้าไปด้วย” เควต้าร้องไห้ “ฉันไม่น่ามาที่นี่เลย ที่สถานที่แบบนี้!” วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ และเธอจะใช้จ่ายมันไปกับเพื่อนเพียงคนเดียวของเธอในโลกนี้ แม้ว่าความรู้สึกของเควต้าจะบอบช้ำกับการเยาะเย้ยเช่นนี้ ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกของเธอไปได้ดีกว่าเจอรัลด์ เพราะครั้งหนึ่งเขาก็เคยยากจนมาก่อน เมื่อไหร่ก็ตามที่ความภาคภูมิใจของเขาถูกเหยียบย่ำแบบนั้น มันก็รู้สึกเหมือนกับว่าเขากำลังถูกแทงทะลุหัวใจ ตอนที่เควต้ากำลังถูกโจมตีโดยหญิงสาวเหล่านั้น เจอรัลด์จึงต้องการจะโต้กลับ แต่ถ้าเขาทำไปแบบนั้น เควต้าจะต้องทนทุกข์อยู่ในชั้นเรียนกับพวกเขามากแค่ไหนนับจากจุดนั้นเป็นต้นมา? ยังไงซะ เขาไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นจนถึงสุดท้าย ขณะที่พวกเขาเดินจากไป และมันไม่เหมือนราวกับว่าเจอรัลด์จะสามารถไล่ตามพวกเขาไป และตบหน้าพวกเขาสักห้าทีได้หนิ ใช่ไหม? “อย่าไปสนมันเลย วันจะสิ้นสุดลงก่อนที่เธอจะทันได้รู้ตัวเสียอีก” เจอรัลด์ปลอบโยนเธอ “สิ่งที่เธอต้องทำตอนนี้ก็คือต้องตั้งใจเรียนอย่างหนัก!” เขาอยากจะรู้ว่าเขาควรจะขอให้เอเดนช่วยดูแลเธอที่นี่ดีหรือไม่นะ เควต้าพยักหน้าแรง ๆ “รอผมอยู่ท