บทที่ 574

วิลลี่รู้ว่าเจอรัลด์จงใจให้เขารอนานขนาดนั้น เพราะเขาก็เคยทำให้เจอรัลด์ผ่านการรอคอยที่ยาวนานเช่นเดียวกันในอดีต ในขณะที่สิ่งนี้กำลังเกิดขึ้น โรลล์รอยซ์ แฟนทอม กำลังเคลื่อนไปตามถนนของยานเคน ดูเหมือนว่าจะมุ่งหน้าไปยังเมย์เบอร์รี่ หญิงสาวผู้มั่งคั่งและมีสไตล์นั่งอยู่ที่ท้ายรถ ถ้าพูดตามตรงว่า “ผู้หญิง” ก็จะเป็นการพูดเกินจริง เพราะเธอดูเหมือนหญิงสาวที่จบใหม่จากมหาวิทยาลัย “เราถึงที่นั่นหรือยัง?” หญิงสาวถามขณะที่เธอลืมตาขึ้นช้า ๆ เธอจดจ่ออยู่กับวิวนอกหน้าต่างรถ “เราใกล้จะถึงเมืองเมย์เบอร์รี่แล้วครับ คุณผู้หญิง!” คนขับรถตอบ “บอกรถที่อยู่ข้างหลังเราตามให้ทัน!” หญิงสาวสั่งเมื่อได้ยินเช่นนั้น คนขับรถก็ทำตามที่เธอสั่งโดยส่งคำสั่งผ่านเครื่องรับส่งวิทยุ ด้านหลังรถแฟนทอม มีรถมายบัคประมาณ 20 คันตามมาอย่างติด ๆ รถคันอื่นบนท้องถนนต้องหลีกทางให้กับรถที่ดูแพงกลุ่มนี้ “เมืองเมย์เบอร์รี่และมหาวิทยาลัย เมย์เบอร์รี่... เป็นสถานที่สองแห่งที่ถูกทอดทิ้ง ซึ่งฉันต้องทนต่อการดูหมิ่นและความอัปยศอดสู…เฮอะ ในที่สุดฉันก็กลับมาแล้ว” หญิงสาวกล่าว ขณะที่เธอระลึกถึงและกำหมัดแน่น เธอกำแน่นจนที่เล็บยาวเกือบจิกผิว