บทที่ 611

ในขณะที่เรื่องนั้นกำลังเกิดขึ้น… “คุณหลง ผมขออภัยด้วยแต่ผมล้มเหลว!” “ว่าไงนะ? นายล้มเหลวได้ยังไงกัน สกอร์เปียนส์? นายล้มคนอย่างเจอรัลด์ไม่ได้งั้นเหรอ?” ยูนัสพูดผ่านโทรศัพท์ รู้สึกตะลึงงัน เขาอยู่ในห้องน้ำตอนที่เขารับโทรศัพท์จากสกอร์เปียนส์ “ผมขอโทษครับ แต่ผู้เชี่ยวชาญคนหนึ่งช่วยให้เขาหนีไปได้! ถ้าผมหดแขนกลับไม่ทันล่ะก็ ผมก็คงแขนหักไปแล้วตอนนี้!” สกอร์เปียนส์ตอบกลับขณะที่เขาถือโทรศัพท์ด้วยมือข้างที่ปกติของเขา เขากำลังโทรศัพท์จากภายในรถ แขนของสกอร์เปียนส์ ซึ่งวางอยู่บนพื้นผิวราบ ตอนนี้กำลังสั่นสะเทือนอยู่ เส้นเอ็นของเขาถลนออกมาและแดงไปหมด มันเกือบจะดูเหมือนว่าหนอนตัวเป็น ๆ ปกคลุมทั้งแขนของเขาอยู่ ในตอนนั้น เขาไม่แม้แต่จะขยับมันได้ด้วยซ้ำ หน้าผากของเขาปกคลุมไปด้วยเหงื่อจากความกลัว และเขาก็รู้สึกค่อนข้างอ่อนแรง “โธ่เว้ย! ไอ้บ้านั่นแม่งโชคดีจริง ๆ! แต่ยังไงก็ตาม พวกเราก็เริ่มได้ดีแล้ว! เมื่อข่าวพาดหัวออกสู่สาธารณะวันพรุ่งนี้ เขาก็จะกลายเป็นคนเสียชื่อเสียงอย่างที่สุดแน่นอน! พวกโอเวนส์จะไม่ปล่อยเขาไปง่าย ๆ และครอบครัวของฉันก็จะช่วยเหลือพวกเขาจากนั้น! มันเรื่องของเวลาสำหรับพวกเขาก