บทที่ 922

ไม่นานก่อนที่พวกเขาจะมาถึงที่สถานีรถไฟเมย์เบอร์รี่ หลังจากแอบใส่บัตรธนาคารไว้ในกระเป๋าเสื้อของเธอแล้ว เจอรัลด์จึงโบกรถแท็กซี่ให้เธอ เขาไม่ได้เป็นกังวลว่าเธอจะไม่สามารถใช้มัน เพราะเธอก็รู้อยู่แล้วว่ารหัสผ่านคืออะไร ตั้งแต่ย้อนกลับไปเมื่อพวกเขายังคงอยู่ในมหาวิทยาลัยกัน รหัสผ่านเองก็เป็นแค่วันเกิดของเขา “นายจะไม่มากับพวกเราเหรอ เจอรัลด์?” นาโอมิถาม ขณะที่เธอลดกระจกรถแท็กซี่ลง “ฉันจะอยู่ด้วยตัวเองตั้งแต่นี้ไป! ลาก่อน นาโอมิ!” เจอรัลด์ตอบกลับด้วยการโบกมือให้ขณะรถแท็กซี่เริ่มขับจากไป เธอยื่นหัวของเธอออกมาจากหน้าต่าง จากนั้นนาโอมิก็ตะโกนขึ้นมา “เจอรัลด์ ได้โปรด! ฉันไม่สนว่าพวกเราจะลงเอยด้วยการมีเงินมากมายหรือไม่! มาอยู่ด้วยกันและแต่งงานกันเถอะ! พวกเราจะหางานทำด้วยกันในเมืองเมย์เบอร์รี่ และจากที่นั่นพวกเราจะสามารถเลี้ยงตัวเองได้ดีในอนาคตได้! ฉันมั่นใจ! ถ้าเมย์เบอร์รี่ไม่ใช่ความชอบของนาย งั้น…งั้นก็ไปอยู่ชนบทกัน! พวกเราจะหาบ้านเล็ก ๆ สักหลังสำหรับพวกเราเอง…ตั้งหลักแหล่งกัน จากนั้นก็ใช้ชีวิตที่เหลือของเราอย่างพื้น ๆ และสบายใจ! นายได้ยินพวกนี้บ้างไหม?” “อะไรนะ? ฉันไม่ได้ยินเธอ! ยังไงซะ