บทที่ 924

เมื่อหรี่ตาของเขา ขณะที่เขามองชายหนุ่มคนนั้น ที่ค่อย ๆ เคลื่อนออกไปที่ละน้อย ตั้งแต่จรดเท้า จากนั้นเขาก็ตะโกนขึ้นมา “เฮ้นาย! หยุดอยู่ตรงนั้นก่อน!” เขาการยืนแข็งทื่ออยู่กับที่ ขอทานหนุ่มคนนั้นหวาดกลัวมากจนเขาเริ่มตัวสั่นด้วยความตกใจกลัวทันที เขามีน้ำตาคลอเบ้าขณะที่เขาลดสายตาลงก่อนจะขอร้อง “ค ครับ…? ได้โปรดเถอะครับ คุณผู้ชาย…คุณช่วยเจียดเงินและอาหารให้ผมบ้างได้ไหม…? ผมขอร้องคุณ…” “…โยเอลเหรอ?” เจอรัลด์ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเบา เมื่อได้ยินชื่อนั้น ขอทานคนนั้นจึงสั่นสะท้านอย่างรุนแรง ขณะที่เขาเงยหน้าของเขาขึ้น ทันทีที่โยเอลมองเข้าไปในดวงตาของเจอรัลด์ ริมฝีปากของเขาก็เริ่มสั่นราวกับจะไม่มีวันพรุ่งนี้ “จ เจอรัลด์?” โยเอลถาม ขณะที่รู้สึกว่าน้ำตาของเขากำลังไหลอาบแก้ม เขาถอดหน้ากากออกด้วยความไม่เชื่อ เจอรัลด์จับไหล่ของโยเอลไว้ทันทีก่อนจะตอบกลับ “ใช่! ใช่ ผมเอง โยเอล!” “น้องชาย! งั้นนายก็ยังคงมีชีวิตอยู่สินะ!” โยเอลกล่าวขณะที่ไม้เท้าของเขาตกลงกับพื้น “ผมเอง…โยเอล…คุณลงเอยเป็นแบบนี้ได้ยังไงกัน…?” เจอรัลด์ถามด้วยความช็อก อย่าลืมว่าโยเอลเคยที่เขาเคยรู้จักนั้นมีเสน่ห์และร่ำรวยมากในตอ