บทที่ 2087

สุดท้ายอัลเบี้ยนก็พูดขึ้น เขาลดเสียงลงและพูดขณะที่หรี่ตา “น้องเฟนด์ ที่นายพูดแบบนั้นนี่มันหมายความว่ายังไง” เฟนด์เลิกคิ้วและไม่ได้วางแผนที่จะเสียเวลาอธิบายอะไรกับพวกเขาต่อไป เขาตอบอย่างมั่นใจว่า “ปล่อยให้ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงกลางเป็นหน้าที่ของผม พวกคุณจดจ่ออยู่กับการกันคนอื่นให้ห่างออกไปก็พอ” เฟนด์ชี้ไปที่โรบินซึ่งยืนอยู่ตรงกลาง นิ้วเรียวยาวของเขาส่องแสงภายใต้แสงที่เหลือจากดวงอาทิตย์และมันดูทรงพลังไม่ได้บอบบางอย่างที่คิด โรบินเกือบจะสงสัยแล้วว่าอีกฝ่ายมีอาการประสาทหลอนหรือเปล่า หากไม่อย่างนั้น ทำไมผู้ชายคนนี้กล้าพูดคำไร้สาระแบบนี้ออกมาได้? เขากล้าพอที่จะท้าดวลกับโรบิน ทั้งที่อยู่ในขั้นแรกของระดับแรกกำเนิดเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่อยู่บ่งบอกถึงตำแหน่งของเขาได้อย่างชัดเจน เขาเป็นศิษย์ในสำนักระดับสามแต่กลับกล้าที่จะท้าทายเขาซึ่งอยู่ในขั้นสูงสุดของระดับแรกกำเนิด ยิ่งไปกว่านั้น เขาอยู่ในขั้นสมบูรณ์ของระดับแรกกำเนิดแล้วด้วยซ้ำ และกำลังจะทะลวงเข้าสู่ระดับผลึกวสันต์หลังจากนี้อีกไม่นาน! เดเร็กหัวเราะเสียงดังจนตัวงอ เขาชี้ไปที่เฟนด์แล้วพูดว่า “ไอ้หนุ่ม นายบ้าไปแล้วหรอ? กล้าดียังไงมาท้าสู้ศิษย์พี่ของเราแบบตัวต่อตัว! อะไรทำให้นายกล้าแบบนั้น? เบิกตาให้กว้าง ๆ และดูให้ดีสิ ! ศิษย์พี่โรบินของฉันอยู่ในขั้นสูงสุดของระดับแรกกำเนิดแล้ว เขาใช้มือเดียวเอาชนะนายได้ด้วย นายคิดว่านายสามารถเอาชนะเขาได้ภายในเวลาอันสั้นก่อนที่จะมาเล่นงานเราซ้ำงั้นหรือ? ตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ฉันเคยเห็นคนโง่เง่ามามาก แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นคนโง่กู่ไม่กลับอย่างนาย!” ดัดลีย์และเดเมียนยังล้อเลียนเฟนด์ขณะที่พวกเขาหัวเราะ พวกเขาร่ายคำพูดยั่วยุมากมายออกมา เมื่อเทียบกับสี่คนที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม ทางฝั่งของเฟนด์นั้นเงียบมาก ทุกคนจ้องมองที่เฟนด์อย่างไม่เชื่อด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง หากก่อนหน้านี้เฟนด์ไม่มีอาการวิกลจริต พวกเขาคงเริ่มสงสัยว่าชายหนุ่มเสียสติไปหลังจากเผชิญกับเหตุการณ์เหล่านี้ เจดหอบหายใจถี่ในขณะที่เขาพูด “นายรู้ตัวไหมว่ากำลังพูดเรื่องอะไรอยู่? นายคิดที่จะต่อกรกับคนที่อยู่ในขั้นสูงสุดของระดับแรกกำเนิดเนี่ยนะ? นายคิดว่าตัวเองเป็นปรมาจารย์ในระดับผลึกวสันต์หรือยังไง? นายต้องบ้าไปแล้วแน่!” เฟนด์จ้องมองที่เจด“ฉันรู้ถึงความสามารถของตัวเองดี และคุณก็แค่ต้องเชื่อในสิ่งที่ฉันพูด” เจดหายใจหนักเมื่อได้ยินสิ่งนี้ และจิตใจของเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธ ตอนนี้ความโกรธของเขาเข้ามาแทนที่ความกลัวตายของเขาแล้วด้วยซ้ำ เขายื่นนิ้วที่สั่นเทาออกมาและชี้ไปที่ใบหน้าของเฟนด์ “ถ้าบ้าก็ไปหาหมอ แต่อย่าหาเหาใส่หัวเรา เรารั้งพวกเขาไว้ได้ แต่นายมีเหตุผลอะไรทำให้คิดว่านายจะสามารถเอาชนะโรบิน มัลลินส์ได้ล่ะ?!” เฟนด์มองผ่านเจดผู้ซึ่งกำลังโกรธ ก่อนที่เขาจะจ้องมองไปที่ดไวท์และอัลเบี้ยนทั้งสองคนดูค่อนข้างสงบเมื่อเทียบกับเจดซึ่งทำตัวไม่ต่างจากคนเสียสติ แต่ความสงบของพวกเขาก็มีเพียงเพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองทำให้เฟนด์ต้องอับอายก็เท่านั้น พวกเขาระงับความสงสัยทั้งหมดไว้ในใจและได้แต่เงียบ เฟนด์มองไปที่พวกเขาและพูดว่า "พวกคุณช่วยรั้งพวกเขาไว้สัก สิบห้านาทีได้ไหม ฉันอาจไม่ต้องใช้เวลาถึงสิบห้านาที แต่ทุกคนต้องรั้งพวกเขาเอาไว้ให้ได้… ทำได้หรือเปล่า?” ดไวท์สบตากับอัลเบี้ยนโดยไม่รู้ตัว ในความเห็นของดไวท์สิ่งที่เฟนด์พูดฟังดูไร้สาระ และเขารู้สึกว่าเฟนด์คงเสียสติไปแล้ว ดไวท์มั่นใจในตัวเฟนด์อย่างอธิบายไม่ได้เพราะวิธีที่พวกเขาสามารถออกจากเวทย์กับดักสิบสัมบูรณ์มีผลมาจากการกระทำของเฟนด์ แต่ภายใต้สถานการณ์ดังกล่าวสำหรับเขาแล้วไม่มีเหตุผลอื่นใดรองรับให้เขาไว้วางใจในตัวเฟนด์ได้เลย อัลเบี้ยนหายใจออกลึก ๆ ขณะที่สีหน้ามืดมนปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา เขาคิดว่าทางออกที่ดีที่สุดของพวกเขาในตอนนี้คือปล่อยให้ทุกคนมีโอกาสหลบหนี การคิดที่จะต่อกรกับทั้งสี่คนดูไม่ต่างอะไรกับการฆ่าตัวตาย