บทที่ 765 ทนไม่ได้ที่จะลาจาก

รูบี้จำลังตั้งใจเรียนเต้นรอบกองไฟ ทันใดนั้นเอวของเธอถูกมือใหญ่จับ ก่อนที่เธอจะถูกฝังไว้ในอ้อมแขนของเขาอย่างกระทันหัน เธอเลิกคิ้วขึ้น และเมื่อเธอหันไป เธอก็เห็นใบหน้าคุ้มกันอย่างมากเขา "กลับกันเถอะ เลิกเต้นได้แล้ว" รูบี้หัวเราะเบา ๆ ในขณะที่เธอแซว “คุณเป็นคนอยากให้ฉันเต้น และดูฉันทำตัวเองขายหน้า แต่เมื่อฉันเริ่มมีอารมณ์ร่วม คุณก็ต้องการให้ฉันกลับงั้นเหรอ? เบลนคุณตั้งใจทำอย่างนี้งั้นเหรอ?” เบลนก้มศีรษะลงใกล้ใบหูของเธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแทะโลมว่า “ถ้าคุณอยากเต้นจริง ๆ คุณก็เต้นได้มากเท่าที่คุณต้องการในห้องของผม แต่คุณไม่ได้รับอนุญาตให้เต้นที่นี่ต่อ เนื่องจากคุณกำลังสะกดทหารทุกคน” รูบี้หัวเราะด้วยน้ำเสียงยุ่งเหยิงพร้อมกับถูจมูกของเธอ ในขณะที่เธอครุ่นคิดว่ามันจริงจังขนาดนั้นเลยเหรอ เบลนจับมือเล็ก ๆ ของเธอแล้วแอบหนีไปในฝูงคน ทั้งสองเดินจูงมือกันกลับไปที่หอพักใต้แสงจันทร์ รูบี้เงยหน้าขึ้นมองไปที่ใบหน้าที่ซูบผอมของเบลน เธอหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า “ฉันไม่สามารถอยู่ที่นี่ตลอดไปได้ คุณรู้ใช่ไหม ดังนั้นคุณจะปล่อยฉันเมื่อไหร่?” เบลนลดสายตาลงและมองไปที่เธอ เขารู้สึกโหยหาอย่างหนักแต่เขาก็สิ้นห