บทที่ 777 พาฉันกลับบ้านนะ เบลน...

ซินดี้มองเบลน เธอส่ายหน้าอย่างสิ้นหวัง "ไม่ใช่ฉันนะคะ ผู้บัญชาการเบลน..." เบลนมองเธออย่างเย็นชาและไร้ความรู้สึก ก่อนจะดึงมือเธอออก โอลเคถามเขา "เราจะทำยังไงกับมันดีครับ?" "พาตัวไปสอบปากคำต่อ" "ครับ" ซินดี้จะจับแขนของเบลนอีก แต่เบลนก็เหวี่ยงแขนเธอออกไป ซินดี้ไม่ทันตั้งตัวกับการกระทำของเขา เขาเหวี่ยงแขนเธอแรงจนเธอล้มลงไปบนพื้น "ผู้บัญชาการเบลน ได้โปรดฟังฉันก่อน ฉันไม่ได้...ไม่ใช่ฉันนะ!" เบลนก้มลงมองเธอ น้ำเสียงของเขาเย็นชาและน่ากลัว "คุณควรสวดภาวนาให้เธอปลอดภัยดีกว่า ถ้าซอฟตี้เป็นอะไรไป ผมจะฝังคุณไปพร้อมเธอ" เมื่อซินดี้ได้ยินคำพูดที่ไร้หัวใจเช่นนั้น เธอกำหมัดแน่นจนนิ้วซีด เธอถามเขาด้วยความโกรธและอิจฉา "ฉันไม่มีความหมายกับคุณ แม้แต่เศษเสี้ยวของรูบี้เลยเหรอ?" เบลนไม่อยากทะเลาะกับเธอ เขารู้สึกว่าต้องทำให้เธอเข้าใจ เพราะเธอยังถามคำถามโง่ ๆ แบบนั้นออกมาได้ ในเมื่อตอนนี้เธอเข้าใกล้ความตายแล้ว "ในสายตาของผม คุณเทียบกับซอฟตี้ไม่ได้เลย" น้ำตาของซินดี้ไหลลงมา เธอกัดริมฝีปากและถามเขา ด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเป็นอย่างมาก "ทำไมล่ะ? ฉันเทียบกับรูบี้ไม่ได้ยังไง เธอรักคุณมากเท่ากับที่ฉัน