Webfic
เปิดแอป Webfic เพื่ออ่านเนื้อหาอันแสนวิเศษเพิ่มเติม

Capítulo 17

Susana contuvo la respiración, sorprendida. —¿Quieres que ella aborte? Rubén, estás loco, ¿cómo puedes...? No alcanzó a terminar la frase cuando Rubén la interrumpió con voz fría. —Cuida tus palabras. Si esta noticia llega a salir de aquí, no te lo perdonaré. —Ya es tarde, puedes irte. Además, esta es la casa donde Angi y yo vivimos. De ahora en adelante, sin mi permiso ni el de ella, no vuelvas a entrar. La cara de Susana perdió todo color y comenzó a temblar de ira. —Rubén, no olvides que si no fuera por mí, tú ya habrías... —¡Ja! —Rubén soltó una risa sarcástica—. No lo niego, me salvaste, y te lo he agradecido siempre. —Durante estos cinco años he sido bueno contigo y he hecho todo lo posible por ayudar a tu padre. —Puedo satisfacer cualquiera de tus necesidades económicas, pero si pretendes usar ese favor para atarme de por vida o chantajearme, te aconsejo que abandones esa idea de inmediato. —Porque, hasta donde sé, todavía no ha nacido nadie capaz de amenazarme. La actitud de Su

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์

ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม

เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ

© Webfic, สงวนลิขสิทธิ์

DIANZHONG TECHNOLOGY SINGAPORE PTE. LTD.