บทที่ 10

แคทเธอรีนฝืนยิ้มออกไปอย่างประชดประชัน นับตั้งแต่เข้ามาทำงานในบริษัท เธอไม่เคยได้รับตำแหน่งอะไรเลย เธอทำงานด้วยความรอบคอบและซื่อสัตย์มาโดยตลอด ทุกวันเธอจะเป็นคนสุดท้ายที่ออกจากที่ทำงาน ทำงานล่วงเวลาและปฏิบัติกับผู้อื่นด้วยความเคารพเสมอมา คิดไม่ถึงว่าเรื่องราวจะลงเอยเช่นนี้ หลังจากที่ออกมาจากบริษัทแล้ว เธอเดินไปเรื่อย ๆ อย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง ในช่วงเวลานั้นเอง อีธานโทรมาหาเธอหลายครั้ง แต่เธอไม่รับสายของเขา เธอมุ่งหน้ากลับไปยัง เจไดต์ เบย์ หลังจากที่ซื้อขนมและวัตถุดิบจากซูเปอร์มาร์เก็ต ทันทีที่เธอก้าวเท้าเข้าไปในบ้าน เจ้าฟัดจ์ก็เดินตรงมาทักทายเธอ ขณะที่กวัดแกว่งหางของมันไปมาบนอากาศ เธอลูบหัวเจ้าแมวเบา ๆ พลางบ่นพึมพำ “ฟัดจ์ ตอนนี้ก็เหลือแกคนเดียวที่ชอบฉันแล้วนะ” “เมี๊ยว” เจ้าฟัดจ์ตอบ มันหลับตาของมันลงอย่างพึงพอใจ และอนุญาตให้หญิงสาวลูบมันได้อย่างเต็มที่ มุมปากของเธอยกขึ้นยิ้ม “ฉันพนันได้เลยว่าแกอยากได้ขนมปลาแห้งใช่ไหมล่ะ? เดี๋ยวฉันเอามาให้นะ” ฌอนไม่ได้กลับมาที่บ้านแม้จะเป็นเวลาช่วงบ่าย ทั้งหญิงสาวและแมวมีความสุขกับการรับประทานอาหารกลางวันง่าย ๆ จากนั้นเธอก็ทิ้งตัวลงบนโซฟา และเริ่มหางานจากบนแล็ปท็อปของเธอ” 22:00 น. ในตอนกลางคืน ฌอนกลับมาที่ห้องนั่งเล่นที่มีแสงสว่าง ที่บนโซฟา แคทเธอรีนกำลังให้อาหารชิ้นเล็ก ๆ กับฟัดจ์ “นี่คุณให้อาหารขยะแบบนี้กับแมวของผมตอนผมไม่อยู่บ้านได้อย่างไร?” ใบหน้าหล่อเหลาที่เย็นชาของเขามองดูบนโต๊ะที่เต็มไปด้วยขนม ไม่ว่าจะเป็นถุงมันฝรั่ง มันฝรั่งทอดรสเผ็ด ชีส บิสกิตช็อกโกแลต... พบรอยเปื้อนของช็อกโกแลตบนหนวดของเจ้าฟัดจ์ “ฉันแค่ให้อาหารฟัดจ์นิดเดียวเท่านั้น นิดเดียวจริง ๆ ค่ะ” เธอทำท่าใช้นิ้วโป้งและนิ้วชี้ประกบเข้าหากันเพื่อแสดงให้เห็นว่ามันน้อยมากแค่ไหน “ฟัดจ์ตอแยให้ฉันแบ่งให้มันบ้าง ฉันเลยไม่มีทางเลือกนอกจาก—” “แมวมันรู้อะไรบ้าง? คนที่โตเป็นผู้ใหญ่แบบคุณควรจะรู้ดีกว่าไม่ใช่เหรอ?” ด้วยความรำคาญ เขากวาดทุกอย่างบนโต๊ะลงในถังขยะ “อย่ากินอาหารขยะแบบนี้ในบ้านอีก ผมไม่ชอบกลิ่น” แคทเธอรีนมองดูขนมในถังขยะด้วยใบหน้าบูดบึ้ง โอ้ พระเจ้า เธอไม่เข้าใจเลยว่าจะมีคนไม่ชอบกลิ่นขนมอยู่จริง ๆ ได้อย่างไร ช่างเป็นคนที่แปลกประหลาดอะไรอย่างนี้! อย่างไรก็ตาม ความเป็นจริงบังคับให้เธอยกมุมปากขึ้นแสดงรอยยิ้มที่เสแสร้งออกไป “คุณพูดถูกค่ะฌอนนี่ มันเป็นอาหารขยะ ฉันจะเชื่อฟังคุณและจะไม่กินอีกค่ะ” “ลองส่องกระจกดูตัวเองว่าคุณดูเสแสร้งแค่ไหน” ผู้ชายคนนั้นไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจ เขาอุ้มแมวขึ้นมา และกลับเข้าไปในห้องนอนของเขา “ฌอนนี่ คุณทำงานมาตั้งหลายชั่วโมง คุณหิวไหมคะ? ให้ฉันทำอาหารให้คุณทานไหม? ฉันทำพาสต้าอร่อยจริง ๆ นะคะ” เธอไม่อายที่จะเดินตามเขา เขาหยุดนิ่งอย่างกะทันหัน อาหารที่เสิร์ฟในร้านอาหารที่เขาไปก่อนหน้านี้ เพื่อพบปะทางธุรกิจนั้นเผ็ดมากจนเขาแทบไม่ได้ทานอะไรเลย ท้องของเขาร้องขึ้นเบา ๆ เมื่อได้ยินข้อเสนอของเธอ เธอจับความลังเลอยู่ชั่วขณะของชายคนนั้นได้และพูดเสนอออกไป “เดี๋ยวฉันจะไปทำพาสต้าให้นะคะ คุณไปอาบน้ำก่อนเถอะค่ะ” เขาหันมองข้ามไหล่ของเขาไปที่เธออย่างรวดเร็ว แสงไฟสีส้มอ่อน ๆ ที่ส่องลงมาที่เธอจากด้านบน ทำให้เธอดูน่ารักและอบอุ่นกว่าปกติ 15 นาทีต่อมา แคทเธอรีนปรากฏตัวที่หน้าประตูของห้องนอนใหญ่ โดยถือชามที่ใส่พาสต้าเอาไว้ เธอเคาะประตู ทว่าก็ไม่มีการตอบกลับมา ด้วยไม่มีทางเลือกเธอจึงเปิดประตูเล็กน้อย “ฌอนนี่คะ อาหารเสร็จแล้วนะคะ” ไม่มีใครอยู่ในห้อง เงาจาง ๆ ของผู้ชายคนนั้นสามารถมองเห็นได้บนกระจกที่เป็นฝ้าด้วยการอาบน้ำ ดวงตาของเธอพร่ามัว เธออดไม่ได้ที่จะจินตนาการว่าผู้ชายคนนั้นจะดูเป็นอย่างไรเมื่อไม่ได้สวมเสื้อผ้า แก้มทั้งสองข้างของเธอเป็นสีแดงระเรื่อเพราะการจินตนาการของเธอ อ่า เดี๋ยวก่อน เธอไม่ควรคิดเรื่องแบบนี้ เมื่อเธอกำลังจะหันหลังกลับออกมา ประตูกระจกที่เป็นผ้าก็ถูกเปิดออก ฌอนเดินออกมาโดยไม่ได้ใส่เสื้อผ้า อย่างไรก็ตามยังมีผ้าขนหนูที่พันเอาไว้ที่รอบเอวของเขาอย่างลวก ๆ ผมของเขาชื้นจากการอาบน้ำทำให้หยดน้ำไหลลงมาตามแนวสันกรามลงไปยังแผ่นอกของเขา สายตาของเธอค่อย ๆ เคลื่อนลงไปตามการเคลื่อนที่ของหยดน้ำ เธออ้าปากค้าง พอจะเดาได้ว่าเขามีรูปร่างดี ทว่าเธอคิดไม่ถึงว่ารูปร่างของเขาจะดีมากขนาดนี้ เขามีผิวสีขาวเหลืองที่สมบูรณ์แบบ ไม่ต้องพูดถึงกล้ามเนื้อที่อยู่บนร่างกายของเขา ผู้ชายคนนี้ไม่ได้มีกล้ามเนื้อที่เหมือนนักเพาะกาย ทว่ามีความชัดเจนอยู่บนทุกสัดส่วนบนร่างกายของเขา ร่างกายที่ได้สัดส่วนพอดีนั้นมีเสน่ห์แบบที่ผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่แล้วมี เธอเลื่อนสายตาลงมองและสังเกตเห็นเอวของเขากระชับพอดี “คุณมองพอหรือยัง?” ทันใดนั้นเองเสียงแหบห้าวของผู้ชายคนนั้น ก็ดังขึ้นในหูของเธอ แคทเธอรีนรวบรวมสติของเธอทันที เธอรู้สึกถึงความร้อนที่แผดเผาบนแก้มของเธอ เธอโตขึ้นมากแล้วเมื่อเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาไร้ที่ติของอีธาน เธอจะปล่อยตัวเองให้ตื่นเต้นไปกับการมองผู้ชายคนอื่นได้อย่างไร? ไม่มีประโยชน์ “ฉัน...ฉันมาส่งอาหารให้คุณค่ะ รีบมาทานก่อนที่พาสต้าจะจับกันเป็นก้อน” เธอวางชามลงในทันที เมื่อเธอกำลังจะออกจากห้อง เธอเดินไปยังจุดสิ้นสุดของพรมและสะดุด เธอสูญเสียการทรงตัวและล้มไปข้างหน้า ภายในช่วงเวลาไม่กี่วินาทีนั้น เธอคิดได้ว่าเธอได้คว้าบางสิ่งบางอย่างเอาไว้ แต่ยังคงก้มหน้าลงกับพื้น โชคดีที่เธอล้มลงบนพรมจึงไม่เจ็บมากนัก เมื่อเธอลืมตาขึ้นอีกครั้ง สิ่งแรกที่เธอมองเห็นคือท่อนขาเรียวยาวของผู้ชายและ...