บทที่ 17

เจอรัลด์ไม่สามารถบรรยายความรู้สึกที่เขามีต่อกับอลิซได้ อลิซเป็นคนสวยและสง่างามจริงๆ อย่างไรก็ตาม เจอรัลด์ ไม่สามารถทนยอมรับทัศนคติของเธอได้เพราะว่าเธอไม่เพียงแต่หยาบคายและหยิ่งยโสมากแต่เธอยังดูถูกคนจนอีกด้วย เจอรัลด์ไม่สามารถเข้าใจได้ว่าจริง ๆ แล้วนาโอมิกำลังคิดอะไรอยู่ เธอมีความตั้งใจที่จะจับคู่เขากับอลิซได้อย่างไร? ดังนั้น เจอรัลด์ไม่ต้องการไปทานมื้อเที่ยงกับพวกเขามาก่อนเลยจริง ๆ เขาไม่อยากทำให้สถานการณ์เปลี่ยนเป็นความอึดอัดใจ อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถปฏิเสธคำชวนที่แสนจริงใจของฮาร์เปอร์เนื่องจากเขาก็ไม่ต้องการจะปฏิเสธเพื่อนของเขาเลย สถานที่ที่พวกเขาได้ตัดสินใจไปทานมื้อเที่ยงกันคือร้านอาหารตะวันตกที่ชื่อว่าบลัดเฮฟเวน โดยปกติแล้ว ฮาร์เปอร์คงไม่สามารถเป็นเจ้างานและจ่ายมื้อเที่ยงนี้ที่โรงแรมห้าดาวไหน ๆ ได้ไม่เหมือนกับเด็กทายาทรุ่นที่สองของครอบครัวเศรษฐีอย่างแดนนี่กับยูริ เด็กสาวหกคนจากหอของอลิซก็จะมาร่วมมื้อเที่ยงวันนี้ นอกจากนี้ ยังมีอีกหกคนจากหอของเจอรัลด์ก็มากับนาโอมิด้วย อย่างไรก็ตาม เพราะเจอรัลด์ไม่ได้อยู่กับพวกผู้ชายที่เหลือในหอพักเขาก็เลยไม่ได้ไปร่วมทานมื้อเที่ยงกับฮาร์เปอร์และเด็กผู้ชายคนอื่น ๆ “ฉันคิดว่านะ นาโอมิ พวกเราต้องการแค่ผู้ชายห้าคนที่อยู่หอเดียวกับฮาร์เปอร์ เธอ และพวกเราหกคนจากหอของฉันเพื่อมาร่วมมื้อเที่ยงกัน! มีทั้งหมด 12 คน ร่วมทานอาหารก็เพียงพอแล้ว!” อลิซพูดขณะที่เธอนั่งลงบนที่นั่งของเธอขณะดื่มน้ำผลไม้ ความหมายที่เธอพยายามจะบอกปรากฎชัดเจน ในความเป็นจริง อลิซมีความรู้สึกประทับใจในตัวฮาร์เปอร์และอีกอย่างเธอรู้สึกว่าเขาดูเป็นผู้ชายที่มีความมั่นคงและดูเป็นผู้ใหญ่ อย่างไรก็ตาม พ่อแม่ของฮาร์เปอร์เป็นเพียงแค่คนธรรมดาพวกเขาเป็นครูสอนอยู่ในโรงเรียนมัธยมต้น ดังนั้น โดยปกติแล้วเขายังไม่ใช่มาตรฐานของอลิซ “ใช่ ฉันเห็นด้วยกับอลิซ ทำไมเจอรัลด์ต้องมาร่วมทานมื้อเที่ยงกับเราวันนี้ด้วย? ทันทีที่ฉันเห็นเขา ฉันก็เริ่มคิดเกี่ยวกับเรื่องทุกอย่างที่เขาทำเมื่อคืน! มันน่ารำคาญจริง!” ตอนนี้เองเฮลีย์ก็พูดขึ้นอย่างติดตลก “โอเค โอเค อลิซ เฮลีย์ ได้โปรดหยุดเกลียดเจอรัลด์เถอะ เธอรู้หรือเปล่าว่าจริง ๆ แล้วเขาเป็นคนที่ดีมากคนหนึ่ง ถ้าพวกเธอให้โอกาสเขาและรู้จักเขามากขึ้นกว่านี้?” นาโอมิยิ้มตอบกลับ “อืม ถ้าเขาเป็นคนดีจริง เขาคงจะไม่ทำให้พวกเราทั้ง 12 คนนั่งรอตรงนี้เพื่อรอเขาเพียงคนเดียวใช่ไหม? ฉันพูดถูกไหม เฮลีย์? อลิซพูดขึ้นขณะที่เธอทำเสียงขึ้นจมูกอย่างเยือกเย็น “โอ้ ดูสิ เจอรัลด์อยู่นี่แล้ว!” ตอนนี้เอง นาโอมิยืนขึ้นอย่างตื่นเต้นขณะที่เธอโบกมือให้เจอรัลด์ แสดงท่าทางบอกให้เขาเดินมาทางที่พวกเขาอยู่และร่วมโต๊ะเดียวกับพวกเขา “ขอโทษนะที่มาช้า ฉันต้องกลับไปที่หอเพื่อโทรหาสายสำคัญ มีบางอย่างที่ฉันต้องจัดการ” เจอรัลด์พูดขณะส่งยิ้มให้นาโอมิ ตอนนี้นาโอมิกำลังนั่งลงตรงกันข้ามกับอลิซ ดวงตาของเธอดูแปลกใจไปชั่วขณะก่อนเธอจะยืนขึ้นและดึงเจอรัลด์ให้มานั่งตรงที่ของเธอและพูดขึ้นว่า “เจอรัลด์ นั่งตรงนี้” เจอรัลด์รู้ว่านาโอมิกำลังพยายามจะทำอะไร เขาได้แต่นั่งลงโดยไม่อยากจะคิดมากเกินไป “เจสลิน! เปลี่ยนที่นั่งกันเถอะ!” “อย่างไม่คาดคิด อลิซมีสีหน้าที่เย็นชาบนหน้าของเธอขณะที่เธอถามหนึ่งในเพื่อนสาวของเธอเพื่อเปลี่ยนที่นั่งกับเธอทันทีที่เจอรัลด์นั่งลงตรงด้านหน้าของเธอ” “ขอโทษนะ อลิซ! ฉันไม่อยากเปลี่ยนที่นั่งกับเธอ ถ้าฉันได้นั่งตรงกันข้ามกับคนยากไร้นั่น ฉันเกรงว่าคนที่ไม่รู้ความจริงจะเข้าใจผิดฉันได้และคิดว่าเขาคือแฟนของฉันนะสิ!” “ทำไม? ไม่ใช่ว่าเธอควรจะดีใจถ้าเจอรัลด์เป็นแฟนของเธอหรอกเหรอ? เขายังสามารถซื้อกระเป๋าแอร์เมสราคาตั้ง 55,000 ดอลล่าร์ให้เธอได้นะ! ฮ่าฮ่าฮ่า!” “ใช่ ใช่ เจสลิน! เธอควรจะคว้าโอกาสนี้ไว้นะ!” เจสลิน เลจ ผู้หญิงที่งดงามผู้ที่มีความสนใจในด้านของแฟชั่นและการแต่งหน้า เนื่องจากว่าเธอก็มาจากครอบครัวที่ร่ำรวย ธรรมดาแล้วเธอก็รังเกียจเจอรัลด์เหมือนกัน “เมื่อเจสลินได้ยินเพื่อนร่วมชั้นหยอกล้อเธอ เธอรีบตอบกลับ “ถ้าเธอคิดว่าเจอรัลด์ดีขนาดนั้น งั้นเธอควรจะขอเขาเป็นแฟนเธอเองนะ!” “อ่า! ฉันยอม ฉันยอมแพ้ดีกว่า” เหล่าสาวสวยหยุดพูดเล่นทันทีที่พวกเขาได้ยินคำของเธอ พวกเขาอ่อนไหวง่ายอย่างเห็นได้ชัดกับความจริงที่ว่าเจอรัลด์อาจจะลงเอยเป็นแฟนกับพวกเธอจริง ๆ และจากนั้นพวกเธอคงจะถูกเยาะเย้ยอย่างแน่นอน ฮาร์เปอร์กับเบนจามินทั้งสองคนรู้สึกรำคาญขึ้นมานิด ๆ เมื่อพวกเขาได้ยินบทสนทนาของพวกผู้หญิง อย่างไรก็ตาม พวกเขาทำได้เพียงแต่ทนไว้เงียบ ๆ หลังจากนั้น เจอรัลด์ตัดสินใจไม่นั่งใกล้อลิซ “นาโอมิ กลับมานั่งที่นี่สิ ฉันจะนั่งตรงข้าง ๆ เอง!” เจอรัลด์ทำอะไรไม่ได้นอกจากหัวเราะเพราะเขาถูกปฏิบัติเหมือนกับสิ่งที่น่ารำคาญในสายตาของเหล่าสาวสวยทั้งหลายนี้ แม้ว่าเขาคือทายาทรุ่นที่สองเหมือนกับคนอื่น ๆ แต่การปฏิบัติที่เขาได้รับจากสาวสวยทั้งหลายนั้นมันแตกต่างอย่างสิ้นเชิง เจอรัลด์ มีทรัพย์สินมากมายภายใต้ชื่อของเขา แต่ทำไมเขาถึงไม่ได้รับการยอมรับจากสาวสวยเหล่านี้? เจอรัลด์คิดเกี่ยวกับการใช้เงินเพื่อชนะใจสาวสวยเหล่านี้แต่เขาไม่สามารถที่จะทำยังงั้นได้ อ่า! เจอรัลด์ตัดสินใจที่จะหลบไป นาโอมิต้องการที่จะแก้ไขและขจัดความเข้าใจผิดระหว่างอลิซกับเจอรัลด์เพราะเธอรู้สึกว่าจริง ๆ แล้วพวกเขาน่าจะเป็นคู่ที่ดีได้ อีกอย่างหนึ่ง พวกเขาทั้งสองยังเป็นเพื่อนที่ดีของเธอด้วย! “อลิซใช่ไหม?” ตอนนี้เอง มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งทักขึ้นมาฉับพลัน ผู้ชายตัวสูงและหล่อเหลาแต่งตัวด้วยแบรนด์เนมทั้งตัวจากหัวถึงเท้าเดินมาที่โต๊ะของพวกเขาและมองไปที่อลิซด้วยสายตาที่ดูแปลกใจ “นายคือ ควินตัน ซิเกรอร์ ใช่ไหม?” อลิซเองก็ตะลึงไปเหมือนกัน เธอจับผมของเธอก่อนยืนขึ้นพร้อยยิ้มหวานและถูกใจบนใบหน้าของเธอ “ใช่ อลิซฉันไม่พบเธอมานานกว่าสองปีแล้ว เธอดูสวยมากขึ้นกว่าเดิมเยอะเลยจริง ๆ ฉันเกือบจะจำเธอไม่ได้” ควินตันตอบกลับพร้อมส่งยิ้ม “ยังไงซะ ควินตัน ไม่ใช่ว่าพ่อของนายส่งนายไปเรียนที่ต่างประเทศหรอกเหรอ? เมื่อไหร่กันที่นายกลับมา?” “ฉันกลับมาเมื่อสองวันที่แล้วและฉันก็พยายามถามหาเกี่ยวกับข้อมูลติดต่อเธอไปทั่ว ยังไงก็ตาม เธอจัดการแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นเมื่อตอนไปบาร์จักรพรรดิ์คาราโอเกะได้แล้วใช่ไหม? เพื่อนร่วมชั้นของพวกเรา เดสมอนด์ โทรหาฉันและบอกกับฉันว่าเธอผเชิญกับปัญหาอยู่ที่นั่น!” ควินตันพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่ดูกังวลบนใบหน้า ตอนนี้เอง อลิซปิดปากของเธอด้วยความตะลึง เพื่อนร่วมห้องของอลิซก็ตระหนักขึ้นมาได้ทันที “อ่า! ควินตัน นายคือคนที่ช่วยพวกเราแก้ปัญหาเมื่อคืนแล้วหรอกเหรอ?” อลิซรู้สึกแปลกใจอย่างมาก ความจริงแล้ว ควินตันอยากจะช่วยอลิซเมื่อคืนแล้วจริง ๆ และเขายังถามพ่อของเขาเพื่อโทรไปหาผู้จัดการของบาร์คาราโอเกะ ฟลินท์ ด้วย อย่างไรก็ตาม ฟลินท์ไม่ได้รับโทรศัพท์ เมื่อควินตันได้ยินว่าอลิซถามเขาว่าเขาคือคนที่ช่วยแก้ปัญหานี้ในนามของพวกเขา เขาไม่ได้คิดมากขนาดนั้น เขาเพียงแต่พยักหน้าและพูดขึ้นว่า “อืม ฉันขอให้พ่อช่วยจัดการให้หนะ” ในตอนนี้เองอลิซรู้สึกภูมิใจและตื่นเต้นอย่างมาก ผู้หญิงมักเป็นคนที่มีความหยิ่งทนงและยโส ตอนนี่เองอลิซรู้สึกราวกับว่าข้อสงสัยของเธอได้ถูกทำให้กระจ่างแล้ว กลายเป็นว่าคนที่ช่วยพวกเขาแก้ปัญหาไม่ใช่นิเกลหรือใครที่ไหนที่พวกเขาได้ติดต่อเมื่อคืนแล้ว แต่เป็น เพื่อนวัยเด็กของเธอ ควินตัน กลายเป็นคนที่สามารถทำให้ฟลินท์ใจเย็นลงและทำให้เขาละเว้นค่าเสียหายแก่พวกเขา อลิซเคยสนิทกันมาก ๆ กับควินตันในอดีตเพราะว่าความสัมพันธ์ระหว่างพ่อของพวกเขา อย่างไรก็ตาม ขณะที่ธุรกิจของครอบครัวควินตันเติบโตใหญ่ขึ้นและมากขึ้น พ่อของเขาตัดสินใจที่จะส่งเขาไปต่างประเทศเพื่อเรียนต่อ โดยปกติแล้ว พวกเขาสองคนไม่ได้ติดต่อกันเลยหลังจากที่เขาจากไปเรียนต่างประเทศ อย่างไม่คาดคิด ควินตันได้ทำความดีของชอบให้กับเธออย่างที่สุดขณะที่เค้ากลับมาที่ประเทศ นอกจากนี้ อลิซไม่สงสัยเลยว่าครอบครัวซิเกรอร์จะมีความสามารถต่อรองกับคนเช่นฟลินท์ได้ “ควินตัน ขอบคุณมากจริง ๆ สำหรับสิ่งที่นายทำเพื่อฉัน!” อลิซมีความสุขและปลื้มใจอย่างมากจริงๆ เมื่อเจอรัลด์ได้เห็นว่าอลิซขอบคุณควินตันแค่ไหน เขาช่วยไม่ได้ที่จะรู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมาหน่อย เขาเพิ่งจะกำจัดนิเกลแต่ผลของชัยชนะของเขากำลังถูกขโมยไปโดยผู้ชายที่ชื่อควินตัน เจอรัลด์อยากจะบอกพวกเขาเหลือเกินว่าเขาคือคนที่ช่วยเหลือพวกเขาแก้ปัญหาเมื่อคืนที่แล้ว เขาคือคนที่ช่วยพาพวกเขาออกจากสถานการณ์นั้น! อย่างไรก็ตาม เขารู้ว่าอลิซคงได้แต่เกลียดและรังเกียจเขามากขึ้นถ้าเขาพูดขึ้นมาตอนนี้ ดังนั้น เจอรัลด์ตัดสินใจที่จะอยู่เงียบ ๆ เพราะเขาไม่ต้องการทะเลาะกับอลิซอีก เขาคิดว่าเขาควรจะปล่อยมันไป “ฉันมาที่นี่เพื่อร่วมปาร์ตี้วันเกิดที่จัดโดยหนึ่งในเพื่อนมัธยมปลายของฉัน งานวันเกิดจัดอยู่ชั้นบน อลิซ ฉันจะลงมาและพูดคุยกับเธออีกครั้งหลังจากที่ได้อวยพรให้เพื่อนของฉัน! เธอสามารถแนะนำเพื่อนของเธอให้กับฉันทีหลังนะ!” หลังจากนั้น ควินตัน ยิ้มก่อนจะโค้งให้นิดนึงขณะที่เขามองไปที่เหล่าสาวสวยก่อนเขาจะขอตัวจากไปเช่นสุภาพบุรุษ “ว้าว! เขาหล่อดูดีมากจริงๆ!” “อลิซ เธอรู้จักเขาได้ยังไง?” “อลิซ เขามีแฟนหรือยัง?” เจสลินและผู้หญิงคนอื่นรู้สึกสงสัยอย่างมากในตอนนี้ อลิซตอบกลับอย่างภาคภูมิใจ “ควินตันเป็นผู้ชายที่น่าทึ่งจริง ๆ! พวกเธอรู้จักอุตสาหกรรมอาหารภาคใต้ไหม? นั่นเป็นธุรกิจของครอบครัวเขาและเขาคือผู้ประกอบการในอุตสาหกรรมด้านอาหาร!” “ว๊าว อุตสาหกรรมอาหารภาคใต้เป็นบริษัทที่จดทะเบียนในตลาดหลักทรัพย์และได้รับการจัดอันดับให้เป็นหนึ่งในบริษัทชั้นนำในเมืองเมย์เบอร์รี่นี้! น่าเหลือเชื่อจริงๆ” พวกผู้หญิงทุกคนเริ่มถกเรื่องนี้ในหมู่พวกเขาเอง “ไม่ใช่ในข่าวได้กล่าวว่าอุตสาหกรรมอาหารภาคใต้กำลังเผชิญกับปัญหาด้านการลงทุนและการเงินหรอกเหรอ?” เจอรัลด์ฟังบทสนทนาพวกเขาอย่างนี้เงียบ ๆ แต่เมื่อเขาได้ยินบทสนทนาของพวกเธอ เขาเองก็อยากจะมีส่วนร่วมด้วย ทันทีที่เขาพูดขึ้นบรรยากาศรอบ ๆ โต๊ะกลายเป็นเยือกเย็นภายในไม่กี่วินาที ตอนนี้เอง อลิซจ้องเจอรัลด์ด้วยสีหน้าที่โมโหมากบนหน้าของเธอ “นายหมายความว่ายังไง? ไม่ใช่ว่าเป็นปกติสำหรับอุตสาหกรรมและธุรกิจใหญ่ ๆ พี่ต้องเผชิญกับปัญหาด้านลงทุนและการเงินเหรอ? ทำไมนายถึงอิจฉาขนาดนั้น?” “คนบางคนก็เป็นอย่างนี้แหละ พวกเขาอิจฉาและริษยาผู้อื่นเขาคว้าทุกโอกาสในการโจมตีจุดอ่อนและข้อบกพร่องของพวกเขาเพื่อกำจัดพวกเขา คนแบบนี้น่ารังเกียจจริง!” เจสลินตอบกลับด้วยท่าทางที่ดูถูก คำพูดของเจอรัลด์เกือบจะทำให้เกิดความบาดหมางแล้ว… “อลิซ” อย่างโชคดี ในตอนนี้เองควินตันและหนึ่งในเพื่อนร่วมชั้นของเขาเริ่มเดินลงบันไดมา...