Capítulo 83
Al salir del hospital, ya eran las tres de la tarde.
El abogado ya había retirado la demanda, y después de que Daniel recogiera a Clara, me envió una foto.
Abrí el móvil, le eché un vistazo y bloqueé la pantalla.
Lo que Daniel y Clara hagan ya no tiene nada que ver conmigo, no me interesa en lo más mínimo lo que estén haciendo o vayan a hacer.
Lo que más deseo ahora es traer a mi abuela a mi lado para que pueda vivir sus últimos años sana y salva.
Guardé el móvil en el bolso, me ajusté el abrigo de lana y levanté la mano para llamar a un taxi.
Justo cuando extendía la mano, un Bentley con alas se detuvo frente a mí.
La ventanilla negra se bajó y Julián, sonriendo, me saludó: —Hey, Lucía, ¿qué haces aquí? ¿Viniste especialmente a buscarme?
Lo miré, me alisé el cabello desordenado por el viento con la mano y dije con voz calmada: —¿Necesitas algo? Si no es así, por favor, hazte a un lado, necesito tomar un taxi.
Mi voz, ronca por la fiebre y por no haber hablado ni comido en mucho tiempo

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์
ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ