Capítulo 135
—¿Lo has visto volver hoy? —preguntó Rocío.
José se había levantado tarde ese día, casi al mediodía. Pensó por un momento y negó con la cabeza: —No.
Luego, como si recordara algo más, agregó: —Escuché un auto venir cerca, pero no se detuvo frente a tu casa.
Aunque Venturis es un lugar pobre y atrasado, no es tan pobre como para que apenas se vean automóviles. Así que no era extraño escuchar un carro pasar.
—Entendido, gracias. —Rocío avanzó para abrir la puerta, se detuvo y miró hacia atrás a José: —¿Vienes a cenar esta noche?
Una chispa de alegría cruzó los ojos de José, y sus labios se curvaron en una sonrisa: —Claro, te ayudo. Así también puedes enseñarme. No quiero seguir comiendo pasta sin sabor.
La última frase la dijo con un tono de pesar.
Estos últimos días, con Tomás aquí, Rocío no se había ocupado de José. José también se sintió incómodo para visitar a Rocío, así que se quedó en casa aprendiendo a cocinar pasta por sí mismo.
Pero el señor José nunca había cocinado en su vida,

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์
ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ