Webfic
เปิดแอป Webfic เพื่ออ่านเนื้อหาอันแสนวิเศษเพิ่มเติม

Capítulo 184

—No lo dije con esa intención, José, me malinterpretaste. —Rocío se apresuró a explicar: — Solo pensaba que ya estoy mucho mejor y tú también habías estado enfermo recientemente, deberías descansar bien. —Además, no creo que me debas nada. Somos vecinos, y tú también me has ayudado varias veces. Ayudarnos mutuamente es lo normal, ¿no es así? Creo que cualquiera que te hubiera visto desmayado en casa habría hecho lo mismo; yo no soy la excepción. José apretó la mano que sostenía las cosas, como si estuviera tratando de contener algo. Una emoción indescriptible se agitó en su pecho, una irritación sin motivo aparente surgió. Las palabras de Rocío parecieron como si intentara deliberadamente distanciarse de él... José apretó los dientes y suprimió ese sentimiento de irritación. —Si realmente me consideras tu amigo, entonces escúchame. Rocío, al ver a José visiblemente alterado, tuvo la intuición de que si continuaba rechazándolo, José se enojaría. José fue el primer amigo que hizo aquí, y

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์

ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม

เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ

© Webfic, สงวนลิขสิทธิ์

DIANZHONG TECHNOLOGY SINGAPORE PTE. LTD.