Capítulo 248
Quizás solo al alejarse de aquel lugar y realmente al salir, el tiempo podría sanar gradualmente todas las heridas y arrepentimientos, dejando todo atrás.
José miraba a Rocío, sin perderse el breve destello de tristeza en sus ojos.
Discretamente, retiró su mirada, y ninguno continuó con el tema de antes.
—Vamos, salgamos a dar una vuelta.
—Está bien.— Rocío rápidamente ocultó sus emociones y siguió a José hacia afuera.
Caminaron por la calle, avanzando sin parar. Al pasar por un puente, notaron un camino que se bifurcaba al lado, llevando a un campo yermo.
En esta temporada, Venturis estaba desolado, sin paisajes destacables.
Continuaron por ese camino desviado, caminando sobre el borde del campo. Charlando mientras avanzaban.
Cruzando ese camino, llegaron a la orilla del río. De repente, sintieron una brisa fresca y el cielo se oscureció.
José levantó la vista y notó que, sin saber cuándo, el cielo se había llenado de nubes oscuras, ocultando el sol.
—Parece que va a llover, te llevo

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์
ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ