Capítulo 93
Ella mordió su labio, y una intensa sensación de inquietud comenzó a invadirla desde lo más profundo de su corazón. Era como si la persona que siempre había controlado estuviera escapando de sus manos por completo.
Esa sensación era algo que Laura no podía aceptar.
Reprimiendo sus emociones, Laura levantó sus ojos enrojecidos por el llanto y miró a Luis: —Si la familia López realmente no puede aceptarme a mí ni a Carmen, no quiero seguir siendo una carga para ti. Lo mejor será que cancelemos lo de Carmen y Tomás. Mañana me llevaré a Carmen lejos de aquí y nunca más volveremos.
Dicho esto, Laura se puso de pie y se dirigió hacia la puerta.
Luis, que momentos antes había estado mostrando signos de impaciencia, se alarmó de inmediato al escuchar que ella planeaba marcharse para no regresar jamás. Dio un par de pasos rápidos y la tomó por el brazo, atrayéndola hacia su pecho en un abrazo fuerte.
—Sin mi permiso, no pienses que podrás dejarme otra vez.
Laura luchó por libera

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์
ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ