Kabanata 32

Mukhang nalulungkot si Willow. Nagsisikip ang ilong, sinabi niya, "Nagising ako at hindi ko makita si Mommy. Akala ko ayaw mo na sa akin, Mommy." Hawak ko ang kamay ni Willow at dinala siya sa sala. Umupo siya sa sofa at hindi napigilan ang kanyang mga luha. Habang pinapahid ko ang mga luha ni Willow, sinabi ko nang mahinahon, "Kasalanan ni Mommy. Nagising ako nang maaga at gusto kitang gawan ng almusal, pero nakalimutan kong magagalit ka kung hindi mo ako makikita." May luha sa mga mata, tumitig si Willow sa akin at nagtanong, "Totoo ba?" "Syempre! Kaya huwag na tayong umiyak, okay?" sabi ko. Bahagyang tumango si Willow at tumigil sa pag-iyak. Pagkatapos, tumalon siya sa aking mga bisig. "Pero Mommy, nakakapagod maghanda ng almusal sa umaga. Gusto ko pang matulog ka." Dahil may ibang gumagawa na ng agahan, hindi ko na kailangang gawin ang kanilang trabaho. Bahagyang hinaplos ko ang ulo ni Willow at sinabi, "Ang sweet mo, Willow." Pagkarinig niyon, nahiyang ngumiti si Willow. N