Kabanata 1892

Talagang isang napakalaking hayop ito. Ang katawan nito ay dose-dosenang metro ang haba, at kasing-laki ng yakap ng dalawang tao. Kapag ito ay umikot, parang isang mataas na bundok, na nagdudulot ng paghanga sa mga tao. Ang dalawang mata nito ay naglalabas ng malamig na berdeng ilaw na walang anumang init. Ang paraan ng pagtataas ng kanyang malaking ulo at pag-ikot ng dila ay nagbigay-diin na siya ay isang makapangyarihang diyos na walang pakialam sa lahat ng nilalang. Sa pamamagitan ng simpleng pag-ikot nito sa kanyang lugar, takot na takot ang lahat ng naroroon. Isang nakabibinging katahimikan ang pumuno sa eksena. Sa tanawing ito ng nilalang, nawala ang huling natira nilang tapang, nanatiling nakatayo na tila nabibingi. Tanging ang tunog ng dumadaloy na tubig ang maririnig. Marami ang natakot na umihi sa kanilang sarili. “Ha!” Nakita ito, tumawa si Owen ng may pagmamalaki. Tumingin siya kay Andrius at nagbiro, “Bata, kumpiyansa ka pa bang manalo sa pustahan? Hahahaha...”