Capítulo 160
Ana comía los fideos muy rápido, incluso más rápido que Javier.
Terminó de comer a grandes bocados y luego se quedó sentada muy erguida, mirándolo con una expresión seria.
Cuando él terminó, Ana habló con gravedad: —Javier, ¿no crees que tu estado de ánimo cambia demasiado? Si hay algo, podemos hablarlo cara a cara. No hace falta que seas tan distante e impredecible; eso hace sentir mal a la gente.
Sí, la sensación que le daba a Ana era precisamente esa: una cercanía lejana.
A ella le gustaba él, y Javier podía rechazarla o aceptarla, pero su actitud a veces cercana, a veces fría y distante resultaba dolorosa.
Pocas personas se atrevían a decirle que hacía algo mal.
Pero Ana sentía que Javier no estaba bien, así que lo dijo.
Él levantó la mirada, y sus ojos profundos y fríos se posaron con cierta pereza sobre Ana.
Ella tosió un par de veces y, bajando un poco la voz, continuó: —Si te molestó que te besara aquel día cuando estaba borracha, puedo asegurarte que no volveré a hacerlo.
Javi

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์
ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ