Capítulo 162
Pablo detuvo la mano que sostenía la brocha. —¿Por qué de repente quieres saber sobre la infancia de Javier?
—Solo quiero conocerlo un poco más.
—Javier...en realidad, sí le ocurrieron algunas cosas cuando era niño. Pero esas cosas, a menos que algún día él mismo te las cuente, ninguno de nosotros debería mencionarlas.
—¿Ah, sí? ¿Tan grave es? Entonces no andaré preguntando por ahí.
Ana se sintió cada vez más intrigada.
"¿Qué pudo haber pasado para que ni siquiera Pablo quisiera contárselo?"
Tampoco había noticias sobre los padres de Javier. Parecía que, en toda la vieja mansión, solo sabían que su padre había muerto, y nada más.
Todo parecía esconder algún secreto.
Ana no lograba sacar nada en claro, así que decidió dejar el tema por el momento, planeando preguntarle a Javier cuando estuviera de buen humor.
Comenzó a preparar comidas deliciosas para él, variando los platillos cada día, y se los llevaba al Grupo Ruiz cuando tenía tiempo libre.
También modificó un poco la decoración del

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์
ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ