Webfic
เปิดแอป Webfic เพื่ออ่านเนื้อหาอันแสนวิเศษเพิ่มเติม

Capítulo 30

Diego retiró su mirada y rápidamente dejó los utensilios sobre la mesa, levantándose mientras decía: —Tengo algo que atender, continúen sin mí. No volvió a mirar a Ximena, subiendo las escaleras con zancadas largas. Ximena acababa de recibir esa mirada enigmática de Diego y, por un momento, no pudo descifrar su intención, pero aun así se sentía ansiosa. ¿Cuándo planeaba Diego hablar con doña Lorena? Ana, al lado, torció la boca y dijo: —Si Diego no tiene apetito, yo tampoco comeré. Luego, se fue a jugar a los videojuegos. Ximena seguía comiendo con calma; lo que otros pensaran de ella era asunto suyo. ¿Por qué debería importarle? Después de comer. Doña Lorena, tomando de la mano a Ximena, suspiró con resignación: —Xime, Diego es así. Sé que has sido agraviada, pero no te preocupes, siempre estaré de tu lado y no permitiré que te fallen. Mirando la expresión preocupada de Doña Lorena, Ximena se sintió bastante mal; Doña Lorena siempre había sido buena con ella, esperando que pudieran ll

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์

ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม

เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ

© Webfic, สงวนลิขสิทธิ์

DIANZHONG TECHNOLOGY SINGAPORE PTE. LTD.