Capítulo 193
Oscar preguntó: —¿Cómo te has hecho tanto daño?
—Aquel día hubo un apagón, tenía miedo. Al bajar las escaleras, no vi bien y me caí sin querer. Esa noche aún me sentía bien, pero no sé qué pasó que al día siguiente, al llegar a la escuela, me dolía todo el cuerpo y no podía caminar. Por suerte, Lorena estuvo conmigo toda la noche.
Oscar, con una mirada escrutadora, parecía evaluar cuánto de lo que decía era verdad: —¿Fue un compañero quien te trajo al hospital? ¿O fue Vicente?
Belén asintió rápidamente y luego negó con la cabeza: —Fue un compañero, no Vicente. No lo busqué.
¡Pura mentira!
—¿Ah sí? ¿Quién trajo a nuestra Belén al hospital? Tengo que agradecerle.
Sus manos dentro de la manta se cerraron en un puño, sin saber cuán nerviosa estaba en ese momento, su corazón casi saltaba: —Le pedí que se fuera antes.
—Estaba justo llamándote cuando llegaste.
—Oscar, ¿Lourdes te ha perdonado?
—Sí. —La mirada de Oscar era compleja: —¿La próxima vez, deberíamos ir a Casa Gutiérrez?
Belén, sin

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์
ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ