Capítulo 12
Él se preguntaba y recordaba cada detalle de su convivencia con Laura durante todo ese tiempo.
Todos aquellos pequeños indicios extraños se amplificaban en su mente, mientras la verdad comenzaba a emerger poco a poco.
Ramón tuvo que admitir que, quizás, ¡Laura ya había descubierto la verdad desde hacía mucho tiempo!
Incapaz de contenerse, se arrodilló y abrazó aquel asqueroso feto. No podía imaginar cuánta desesperación debía de haber sentido Laura al saberlo todo, hasta el punto de sacar sin piedad al hijo que estaban a punto de tener, ofreciéndoselo como un regalo.
Estuvo a punto de derrumbarse, abrazando con fuerza aquel pedazo de carne que solo podía llamarse materia en descomposición, con los ojos completamente enrojecidos.
Juró que, cuando encontrara a Laura, sin duda compensaría todo aquello. Le debía demasiado. Aquel niño sería la última vez; de ahora en adelante, no volvería a mirar a Clara ni una sola vez más. Le sería fiel por completo.
Ramón tembló en silencio y, después de

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์
ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ